Rybaczki na Capri. Skąd się tak naprawdę wzięły i dlaczego znów są w modzie

Spodnie z nogawką kończącą się mniej więcej w połowie łydki, rozsławione w połowie XX w. pod nazwą capri i noszone przez Brigitte Bardot czy Marilyn Monroe, właśnie wróciły do mody.

Obok modeli z szeroką nogawką rybaczki, znane również pod nazwą korsarki, są obecnie jednym z najmodniejszych krojów damskich spodni. W tym sezonie z wybiegów wielkich domów mody trafiły do sieciówek, choć znaleźć możemy je też w szafach naszych mam i babć. W tym kroju, obecnie z niską lub wysoką talią, chodzi przede wszystkim o eksponowanie kobiecej sylwetki. Historia spodni capri opowiada nam również symbolicznie o dziejach emancypacji.

Coco Chanel na początku XX w. w Paryżu – i we francuskim kurorcie Biarritz – rozpowszechniała modę na chłopięcy styl i smukłą sylwetkę. Zapożyczyła wiele krojów i materiałów z męskiej mody i wprowadziła je do kobiecych szaf, ponieważ jednym z jej priorytetów w projektowaniu była wygoda. Dama według Chanel powinna czuć się swobodnie, zwłaszcza w wakacje, dlatego wyzwolona została z przymusu ściskania się gorsetem, zaproponowano jej dzianinę, bluzki oraz spodnie opływające ciało. Oczywiście kobiety nosiły spodnie już wcześniej, ale z początku kojarzone one były bardziej z ekstrawagancją niż elegancją, jak sceniczne kreacje Marleny Dietrich i właśnie chłopięcy, androgeniczny manifest Coco. W „Historii mody” François Boucher podkreśla, że „skutkiem powojennej eksplozji demograficznej było znaczne odmłodnienie społeczeństwa, które zaczęło się domagać nowej mody”. „Krawcy zmuszeni byli do szukania w ubiorze codziennym kompromisów między praktycznym a eleganckim”.

Odpowiedzią na nowe potrzeby okazał się projekt Niemki Sonji de Lennart, która w 1948 r. zmieniła wizerunek spodni, i to w mieście niekojarzonym z modą – w Monachium. Zaprojektowała spodnie, które miały być pozbawione męskich cech, miały seksownie opinać ciało, eksponować łydki, podkreślać uda i pośladki.