Jak tam państwa postanowienia na 2024 r.? Mnie zimą 2023 r. udało się wreszcie zrealizować postanowienie na 2011 r. – pojechałem do hiszpańskiego Jerez odkrywać tamtejsze unikatowe wina sherry.
Lektura winiarskich postanowień z 2011 r. dostarcza zresztą więcej zabawnych spostrzeżeń. Trzynaście lat temu obiecywałem sobie pić więcej win francuskich „poza aroganckimi i przereklamowanymi bordeaux”, a w minionym roku najbardziej smakowały mi właśnie bordeaux – Margaux Château Kirwan 2016 był boski, nie mówiąc o bezkonkurencyjnych białych Pessac-Léognan – natomiast coraz rzadziej mam ochotę na wina z Alzacji (nigdy nie wiadomo, jak będą smakowały – słodko czy wytrawnie), Loary (tu globalne ocieplenie daje się najbardziej we znaki), ostatnio pite chablis mnie wręcz zezłościło. O ileż ciekawsze zdają się per saldo butelki z Grecji albo Chorwacji, przynoszą o wiele więcej emocji.
Pułapką emocji w winie może być jednak to, że im łatwo ulegamy. W 2011 r. postanawiałem wszystkie butelki kupione z namaszczeniem i odłożone na „wielką okazję” wypić w najbliższym czasie bez okazji. Okazało się to jednak wcale nie takie proste. Można nawet te specjalne flaszki-trofea przynieść z piwnicy do salonu, ale ciągle coś będzie przeszkadzało w ich otwarciu. Przeminą kolejne „bezokazje”, a te wina, którymi rajcowaliśmy się dawniej, nijak nie będą chciały do nich pasować.
Znam winomaniaka, który w pierwszych latach swojego bakcyla pił tylko czerwone wina toskańskie, jeździł do Toskanii w każde ferie i wakacje, i nawiózł kilkaset butelek. Po paru sezonach gust mu się jednak zmienił, zaczął preferować wina znacznie lżejsze, ważniejsze miejsce w jego życiu zajęły wina białe i nagle te setki brunello i chianti okazały się zbędnym balastem.