Im starsze, tym lepsze?
Im starsze, tym lepsze? Jak to naprawdę jest z tym winem w kwiecie wieku
Hrabia Francesco Marone Cinzano uśmiechnął się szeroko. Do jadalni wniesiono karafki z ceglastym winem, a na srebrnych podstawkach zaprezentowano z namaszczeniem zakurzone butelki Brunello di Montalcino Riserva 1979. Ten rocznik zabutelkował jeszcze ojciec hrabiego, dziedzic rodu Cinzano, znanego i u nas z produkcji wermutu, familii, która z Piemontu na północy Włoch przeniosła się do Toskanii, aby tu, w posiadłości Col d’Orcia, robić najsłynniejsze wino czerwone – Brunello właśnie.
Cóż to był za bukiet! Wiśniowa konfitura, piernik, stara szafa, drzewo sandałowe, kadzidło, kawa, karmel czy wręcz staromodny cukierniczy grylaż. Można było je wąchać – czemu sprzyjały ogromne kieliszki, w których lubują się Włosi – niemal bez końca, przywodziło na myśl XIX-wieczny zwyczaj używania przez eleganckich panów czerwonego wina jako perfum.
44-letnie Brunello 1979 smakowało wyśmienicie, choć rocznik ten oceniony został przez oficjalne czynniki na cztery gwiazdki. Na pięć zasłużyły te kultowe – na przykład 1990, który nalano nam do drugiego kieliszka. I różnicę było wyraźnie czuć. 1979 pięknie się wąchało, natomiast 1990 był niezwykle pełny w smaku, sycący, słodki i świeży zarazem, o niesamowitej oleistej fakturze, określanej w żargonie jako „balsamiczna”. Tylko w najlepszych latach wina czerwone potrafią się tak wspaniale, niemal bez końca starzeć, dlatego o kultowych rocznikach powstają specjalne książki, trafiają one na aukcje, są często kilka razy droższe od tych win z lat przeciętniejszych.
Starych win poszukujemy zwykle na prezent. Ktoś kończy okrągłe urodziny, ładnym gestem jest butelka z jej/jego rocznika. Dlatego największe branie w tym roku mają roczniki kończące się na „3”: w 2003 r. powstało doskonałe porto i dobre bordeaux, 1983 to kultowy rok m.