Czy kaszojad jest zły? Objaśniamy nowe słowa

Kaszojad prócz pewnej uciążliwości kojarzy się też miło i nostalgicznie.

Sądząc po liczbie zamówień i ofercie lokali gastronomicznych, najpopularniejsze dania w Polsce to pizza, kebab i sushi. Językowo ciągle jednak tkwimy w galaktyce kaszy. „Nie dać sobie w kaszę dmuchać” to tyle, co „nie pozwolić się lekceważyć”. A „nie dać się zjeść w kaszy” to „nie pozwolić się oszukać”. Fakt, że i w XXI w. będziemy się odnosić do kaszy, przewidział Jan Brzechwa w wierszyku o krainie, którą władał król jedzący dużo kaszy i pijący mleko: „Wzdychała Wielka Rada:/Jadamy niczym chłopi,/Bo państwem naszym włada/Kaszojad i Mlekopij”. Jednak współczesny kaszojad to formacja demograficzna spożywająca nie tyle kaszę jako taką, co raczej kaszki w słoiczkach. Blisko „bombelka”, rozpieszczonego dziecka i zarazem sensacji językowej kilku poprzednich sezonów. Tyle że kaszojad prócz pewnej uciążliwości („Jest u mnie dziś siostra, mały kaszojad, mama i babcia. Jeżeli przeżyję do wieczora, to będzie sukces” – to przykład z serwisu X, dawniej Twittera) kojarzy się też miło i nostalgicznie („Pamiętam i żałuję, że jako kaszojad pogubiłem części” – notuje ktoś w tymże samym serwisie pod zdjęciem pirackiego statku Lego, a ktoś inny wspomina: „Wciąż nie wierzę w fakt, że »Blinding Lights« The Weeknd jest z 2020 r. Jestem pewien, że słyszałem ten utwór wiele razy, jak byłem kaszojadem”). A jego popularność sprawiła, że gubi pierwotne znaczenie, stając się czasem zwykłą obelgą. Na hasło rzucone przez Tomasza Lisa, nie najmłodszego przecież publicystę: „Bracia i siostry Ukraińcy, jako obywatel RP, z całego serca przepraszam za głupią wypowiedź prezydenckiego ministra”, pojawiła się riposta: „Ty antypolski kaszojadzie! Wracaj na Ukrainę, do swoich braci i sióstr, bo jak widać do Polaków – do polskich braci rolników nie masz szacunku za grosz!