Kiedyś musiał wystarczyć kocyk pod blokiem. Później było masowe zachłyśnięcie się szansami, jakie daje własny samochód, coraz bogatsza oferta weekendowa. Jednak od kilku lat mieszkańcy dużych miast przepraszają się z najbliższym otoczeniem. Zaczęła modna młodzież zalegająca na leżakach przed kawiarniami, jak gdyby nigdy nic, przy najbardziej ruchliwych ulicach. Oraz rowerzyści, którzy oczekiwali coraz nowych ścieżek, ale też miejsc, które mogłyby stać się sensownymi punktami docelowymi pedałowania po mieście.
Dziś przestrzeń publiczna służąca spotykaniu się lub wypoczynkowi to oczko w głowie niemal wszystkich władz miejskich cywilizowanego świata. W cenie są dobre pomysły, a o kreatywności poszukiwań niech świadczy fakt, że aż trzech spośród pięciu finalistów poprzedniej edycji słynnej architektonicznej nagrody im. Miesa van der Rohe to były nie budynki, ale miejsca spotkań: Szalony Park Miejski Superkilen w Kopenhadze, futurystyczno-biomorficzny Metropol-Parasol w Sewilli oraz wielofunkcyjna przestrzeń miejska w Gandawie. Zawsze oczywiście pozostaje pytanie: czy adaptować, poprawiać i rewitalizować miejsca już istniejące, czy też kreować nowe przestrzenie? Z wielu względów (brak urbanistycznych i architektonicznych ograniczeń oraz utrwalonych nawyków, możliwy większy rozmach itd.) łatwiej jest budować od podstaw. Miejsca tworzone od zera są zazwyczaj dużo lepiej dopasowane do potrzeb mieszkańców i mogą bez przeszkód łączyć funkcje wypoczynkowe i towarzyskie. Oto przegląd najważniejszych patentów stosowanych przez władze, a służących umilaniu czasu wolnego (głównie od wiosny do jesieni) mieszkańcom miast.
1. Wzorzec tradycyjny, czyli rynki, ryneczki i place
O rynki dużych, historycznych miast nie trzeba się martwić. Zawsze znajdzie się wystarczająco wielu przyjezdnych i garstka lokalsów, by zapewnić odpowiedni ruch i zapełnić okoliczne knajpki.