Za życia był człowiekiem sukcesu i póki po nim nie przyszli kolejni, mógł się czuć jednym z książąt europejskiego malarstwa. Dziś jednak zasługuje co najwyżej na pół ścianki muzealnej jako lekko epigoński przedstawiciel prężnego nurtu ówczesnej sztuki i tzw. monachijskiej szkoły. Nasi kolekcjonerzy biją się jednak o jego obrazy jak o kontrakty dla wojska, płacąc za nie zawrotne, a bywa że absurdalne kwoty. Bo Brandt uwodzi perfekcyjnym warsztatem malarskim, który sprawia, że wszystko jest „jak żywe”. A nadto ta tematyka… Konie, potyczki bitewne, obozowiska gdzieś na kresach, polska przyroda i chałupy, pościgi, popasy.
Brandt wprawdzie rzeźb nie tworzył, ale w Orońsku miał dwór i spędzał tu sporo czasu, odpoczywając od bawarskich obowiązków. I stąd ta okazała wystawa – rocznicowy hołd. Kilkadziesiąt obrazów z kolekcji prywatnych i publicznych, rodzinne pamiątki, listy, notatki. Oraz kolekcja militariów, które namiętnie zbierał, ale i wykorzystywał jako rekwizyty na swoich płótnach. Do obowiązkowego zwiedzania dla każdego, kto uważa, że współczesna sztuka spsiała, a artyści to nawet konia dziś namalować nie potrafią. Brandt potrafił. I to jak!
Józef Brandt. Wystawa w setną rocznicę śmierci artysty, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, czynna do 25 października