Dużo tu obrazów z życia wziętych, ale niewiele więcej.
Najpierw fala opowieści o stracie i żałobie po śmierci bliskich zalała polską literaturę, potem przyszła kolej na teatr, z najgłośniejszym, poruszającym i zaskakującym „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” Mateusza Pakuły na czele. Anna Smolar wiosną 2024 r. w warszawskim Teatrze Dramatycznym wystawiła „Antygonę w Molenbeek” Stefana Hertmansa, o siostrze walczącej o prawo do pochowania brata-terrorysty i odbycia żałoby w centrum, a tuż przed końcem roku wraz z dramaturgiem Tomaszem Śpiewakiem i zespołem aktorskim TR Warszawa stworzyła patchworkową opowieść o różnych sposobach mierzenia (i niemierzenia) się ze stratą.
Orfeusz, reż. Anna Smolar, TR Warszawa
Polityka
4.2025
(3499) z dnia 21.01.2025;
Afisz. Premiery;
s. 71
Oryginalny tytuł tekstu: "Do Hadesu i z powrotem"