Recenzja spektaklu: „Ulisses”, reż. Maja Kleczewska

Nowy przekład wydanego sto lat temu „Ulissesa” Jamesa Joyce’a, arcydzieła modernizmu – imponujący efekt siedmioletniej pracy Macieja Świerkockiego – zainspirował Maję Kleczewską do stworzenia spektaklu dotykającego polskiej rzeczywistości niemal tak bezpośrednio, jak jej niedawne, głośne, zrealizowane w krakowskim Słowaku „Dziady”.

Nowy przekład wydanego sto lat temu „Ulissesa” Jamesa Joyce’a, arcydzieła modernizmu – imponujący efekt siedmioletniej pracy Macieja Świerkockiego – zainspirował Maję Kleczewską do stworzenia spektaklu dotykającego polskiej rzeczywistości niemal tak bezpośrednio, jak jej niedawne, głośne, zrealizowane w krakowskim Słowaku „Dziady”. Dublińskie realia zostały zastąpione poznańskimi, akcja dzieje się w pubie Syreny, scena i widownia zastawione są stolikami, przy których siedzą aktorzy i widzowie, przez całe trzy godziny spektaklu można kupować alkohol i zakąski, w tym smażoną wątróbkę. Aktorzy grają przy stolikach i pomiędzy nimi, czasem znikając między zamykającymi scenę wejściami do Terminalu A i wyświetlanym na ekranie falującym morzem (które przywołuje obecny w oryginale kontekst „Odysei”).

James Joyce, Ulisses, reż. Maja Kleczewska, Teatr Polski w Poznaniu