Kobiety są błędem natury... z tym ich nadmiarem wilgoci i ich temperaturą ciała świadczącą o cielesnym i duchowym upośledzeniu...” – pisał św. Tomasz z Akwinu. Spektakl Wichowskiej i Błońskiej o dwóch tysiącach lat katolickiej mizoginii i seksizmu brawurowo opowiada i na nie odpowiada. Przedstawienie, wzorem słynnej „Klątwy”, przy której pracowała Wichowska, składa się z oddzielnych scenek, z tytułem lub dedykacją (np. dla arcybiskupa Marka Jędraszewskiego), sześć aktorek i jeden aktor rozgrywa je na cienkiej granicy między rolą a prywatną wypowiedzią. W jednej Natalia Łągiewczyk odtwarza filmowe – napisane i wyreżyserowane przez mężczyzn – sceny opętań kobiet przez demony. Przywołuje makabryczne opisy kościelnych egzorcyzmów, przypominających gwałt i znęcanie się, by na końcu opowiedzieć o sobie – aktorce i kobiecie z krwi, kości, myśli i uczuć. W innej doprowadzają do absurdu najgorsze lęki Polaka-katolika-patrioty w wersji konserwatywnej, gdy Oksana Czerkaszyna z wibratorami w dłoniach i zdjęciem Bandery naklejonym w najbardziej intymnym miejscu straszy widzów nową rzezią wołyńską. Dzieje się dużo i raz jest bardziej ciekawie, raz mniej, a wszystko kończy wspaniała, pełna empatii lekcja... wychowania seksualnego. Ze slajdami przedstawiającymi kobiecą anatomię, wskaźnikiem, którym wskazuje się kolejne organy i ich funkcje. Oraz z odwołaniem do świetnej strony omgyes.com (serdecznie polecamy!). Zamiast egzorcyzmów – wiedza i empatia.
Diabły, inspirowane „Matką Joanną od Aniołów” Jarosława Iwaszkiewicza, dramaturgia Joanna Wichowska, reż. Agnieszka Błońska, Teatr Powszechny w Warszawie