Prokofiew obsesyjny

Recenzja spektaklu: „Ognisty anioł”, reż. Mariusz Treliński

22 maja 2018

„Ognisty anioł”, reż. Mariusz Treliński Krzysztof Bieliński / materiały prasowe

To prawdziwe odkrycie. Nie znaliśmy dotąd (z wyjątkiem jednego wystawienia w Poznaniu w latach 80.) tej mrocznej twarzy Prokofiewa.

To prawdziwe odkrycie. Nie znaliśmy dotąd (z wyjątkiem jednego wystawienia w Poznaniu w latach 80.) tej mrocznej twarzy Prokofiewa. Przeciętnemu słuchaczowi ów kompozytor kojarzyć się może z przekorą, kąśliwością i humorem albo też z ciepłym liryzmem baletu „Romeo i Julia”. „Ognisty anioł” to opowieść osnuta na tle powieści Walerija Briusowa, której bohaterką jest kobieta nawiedzona. Dosłownie uważa ona, że od dzieciństwa nawiedza ją ognisty anioł. Próbuje go później szukać w innych mężczyznach, a swoją obsesją doprowadza się do zguby, wcześniej niszcząc życie innym na swej drodze. Ta obsesyjność i męka oddana jest w muzyce niezwykle sugestywnie. To dzieło bardzo trudne wykonawczo.

Siergiej Prokofiew, Ognisty anioł, reż. Mariusz Treliński, Teatr Wielki – Opera Narodowa

Polityka 21.2018 (3161) z dnia 22.05.2018; Afisz. Premiery; s. 78

Oryginalny tytuł tekstu: "Prokofiew obsesyjny"

Mariusz Treliński

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.