Recenzja spektaklu: „Superspektakl”, reż. Justyna Sobczyk, Jakub Srzywanek

Komentarz do polskiej rzeczywistości, prosty i emocjonalny, choć niepozbawiony ironii, adresowany przede wszystkim do młodych widzów.

Premiera „Superspektaklu” odbyła się symbolicznie – 11 listopada. Pod sąsiadującym z Teatrem Powszechnym Stadionem Narodowym dogasały ostatnie patriotyczne race, odjeżdżały autokary. Na chodniku niedaleko teatru ktoś wysprejował przesłanie Piotra Szczęsnego, który spalił się w proteście przeciw autorytarnej polityce PiS: „Ja, zwykły, szary człowiek…”. „Superspektakl”, stworzony przez połączone siły Teatrów 21 – skupiającego osoby z zespołem Downa – i Powszechnego, jest komentarzem do polskiej rzeczywistości, prostym i emocjonalnym, choć niepozbawionym ironii, adresowanym przede wszystkim do młodych widzów. „Na pewien kraj padł blady strach. Ludzie boją się wyjść z domu. Rosnąca fala przemocy i agresji powoduje, że każdy mający inne zdanie boi się zabrać głos w ważnych sprawach” – piszą twórcy w programie.

Superspektakl, reż. Justyna Sobczyk, Jakub Srzywanek, Teatr 21 i Teatr Powszechny w Warszawie