Tadeusz Parnicki był uznanym polskim prozaikiem. Urodził się w 1908, zmarł w 1988 roku. Paszport otrzymał pośmiertnie, co stanowi wyjątek od reguły.
Powieściopisarstwo Teodora Parnickiego uważa się za najoryginalniejszą wersję polskiej powieści historycznej w XX w. i jedną z najbardziej interesujących w skali międzynarodowej. Interesowały go przede wszystkim dzieje kultury i cywilizacji, przełomów i okresów schyłkowych, wzajemnego przenikania się różnych tradycji oraz walki o władzę polityczną.
Parnicki był laureatem licznych nagród, m.in. nagrody „Kultury” za całokształt twórczości (1963), nagrody im. W. Pietrzaka (1971), Państwowej Nagrody Artystycznej za całokształt twórczości (1972), nagrody Prezesa Rady Ministrów I stopnia (1979).
Wybrana bibliografia: „Aecjusz ostatni Rzymianin” (1937), „Srebrne orły” (1944), „Koniec »Zgody Narodów«” (Paryż 1955, wydanie krajowe 1957), „Słowo i ciało” (1959), „Nowa baśń” (tomy 1–6, 1962–1970), „Tylko Beatrycze” (1962), „Śmierć Aecjusza” (1966),
„Zabij Kleopatrę” (1968), „Inne życie Kleopatry” (1969), „Rodowód literacki” (1974, wydanie rozszerzone „Historia w literaturę przekuwana”, 1980).