Paweł Huelle urodził się w Gdańsku w 1957 r. Ukończył Wydział Filologii Polskiej w Uniwersytecie Gdańskim. Tam też pracował jako dziennikarz w Biurze Informacji Prasowej „Solidarności”. Wykładał filozofię w Akademii Medycznej.
Jako gdańszczanin z urodzenia większość swej twórczości poświęca rodzinnemu miastu i sprawom z nim związanym. W latach 80. związany był z prasą konspiracyjną. W latach 1994–1999 był dyrektorem Ośrodka Gdańskiego Telewizji Polskiej.
Jego pierwsze wiersze i opowiadania drukowano w „Twórczości”. Rozgłos w kraju i za granicą przyniosła mu debiutancka powieść „Weiser Dawidek” (1987), uważana za najważniejszy debiut lat 80., przez krytykę określana jako „książka dziesięciolecia”, „arcydzieło literatury”. W roku 2000 powieść ta została przeniesiona na ekran przez Wojciecha Marczewskiego. Paweł Huelle opublikował również m.in. „Opowiadania na czas przeprowadzki” (1991), tom „Pierwsza miłość i inne opowiadania” oraz „Inne historie” (zbiór szkiców i esejów, które ukazywały się w „Gazecie Wyborczej”).
Huelle jako pisarz odniósł ogromny sukces, uhonorowany został wieloma prestiżowymi nagrodami. W 1997 r. nominowany był do Literackiej Nagrody Nike. Na podstawie jego tekstów realizowano także przedstawienia Teatru Telewizji, m.in. „Stół” (2000) oraz „Srebrny deszcz” (2000), a w 2001 r. Teatr im Osterwy w Lublinie przedstawił jego „Kąpielisko ostrów” (reż. Krzysztof Babicki).
Paszport POLITYKI Paweł Huelle otrzymał za książkę „Mercedes Benz”, literacki hołd złożony Hrabalowi; za oryginalność formy i sztukę finezyjnej narracji.