wideo
Masecki na Festiwalu Strefa Inne Brzmienia w Lublinie
Urodzony w 1982 r., pianista, absolwent Berklee College of Music w Bostonie. Gra jazz i muzykę poważną. Współpracował i współpracuje m.in. z takimi artystami, jak Tomasz Stańko, Michał Urbaniak, Wojciech Waglewski, Macio Moretti, Raphael Rogiński. W 2012 r. wydał album „Die Kunst der Fuge”. Jest to autorska, także w kwestii techniki nagrania („Sztukę fugi” Masecki zarejestrował na dyktafon), wersja niedokończonego dzieła J.S. Bacha – celowo „brudna” brzmieniowo i choćby przez to prowokacyjna, uznana jednak przez wielu krytyków za wydarzenie roku. We wrześniu ubiegłego roku ukazała się płyta jego sekstetu Profesjonalizm.
*
Nominujący o Marcinie Maseckim:
Wymyka się wszelkim kategoryzacjom, gra jak żaden inny pianista, co dotyczy zarówno improwizacji, jak i odtwarzania partytury. Kochają go i nienawidzą jazzmani oraz awangardziści, a on nic sobie z tego nie robi i uwielbia przebywać w Buenos Aires.
Grzegorz Brzozowicz
Od kilku lat jest nazywany nadzieją polskiego jazzu. Tymczasem pianista Marcin Masecki nie jest już ani nadzieją, ani nawet nie gra jazzu. W tym roku nagrał płytę z utworami Bacha, w zeszłym z Profesjonalizmem, a w międzyczasie zagrał masę koncertów w Polsce i za granicą, dał występy solowe, z własnym bigbandem i alternatywną grupą ParisTetris. Jest młody i wciąż nieprzewidywalny.
Jacek Skolimowski
Najwyższa pora docenić największy talent polskiego jazzu ostatnich lat. Zaistniał jako postać, która działając na drugim planie, potrafi zmienić oblicze całego projektu, o czym przekonała m.in. współpraca z Pink Freud i Wojciechem Mazolewskim, nagrania solowe czy album „Chopin Chopin Chopin” działającego pod jego wodzą sekstetu Profesjonalizm. Masecki prezentuje się jako błyskotliwy pianista i kompozytor erudyta, który z humorem, inteligencją i bezczelnym wdziękiem wywraca i przedefiniowuje muzyczne kanony.
Rafał Księżyk
POWRÓT: Serwis Paszporty POLITYKI 2012