Ur. 1981. Ukończyła stosunki międzykulturowe oraz kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Opublikowała powieści „Paris London Dachau” (2004), „Dla mnie to samo” (2006) i „Teraz” (2009). Jest także współautorką dwóch zbiorów rozmów: „Głośniej! Rozmowy z pisarkami” (2006) oraz „Teoria trutnia i inne” (2009). Stale współpracuje z magazynem literackim „Lampa”. Publikuje m.in. w „Dwutygodniku” i „Wysokich Obcasach”. W 2006 r. otrzymała stypendium Willi Decjusza w Krakowie, w 2009 r. Literarische Colloquium w Berlinie. Jest kuratorką cyklu spotkań literackich „Daleko od Wichrowych Wzgórz” w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.
***
Nominujący o Agnieszce Drotkiewicz:
Jej styl i literacki charakter pisma umacnia się i dookreśla. Życie warszawskiej „dziewczyny od liter”, biedującej „na kabackim wertepie”, staje się dla czytelnika losem bohatera naszych czasów. Człowiek dziewczyna „po rewolucji feministycznej”, ale po gombrowiczowsku starą panną podszyta, z mozołem buduje gmach własnej tożsamości na lotnych piaskach literatury. Suma tych uwarunkowań produkuje migreny, a te z kolei owocują widzeniem na wskroś i wisielczym humorem.
Kazimiera Szczuka
W swojej trzeciej książce Drotkiewicz odnalazła wreszcie swój własny język, a w międzyczasie dała się poznać jako utalentowana autorka krótkich form (antologie „Babskie gadanie”, „Dziewczyńskie bajki na dobranoc”, „Projekt mężczyzna”). Choć wciąż bardzo młoda, to im starsza, tym lepsza.
Marta Mizuro