Lutosławski na nowo

Recenzja płyty: „Witold Lutosławski, Piano Concerto, Symphony No. 2”

18 sierpnia 2015

Czekaliśmy na tę płytę prawie dwa lata i wreszcie się doczekaliśmy.

Czekaliśmy na tę płytę prawie dwa lata i wreszcie się doczekaliśmy. To drugie nagranie Koncertu fortepianowego Lutosławskiego przez Krystiana Zimermana dla Deutsche Grammophon. Pierwsze ukazało się zaraz po prapremierze w Salzburgu. Być może dlatego firma nie spieszyła się z nową płytą, ale przecież od tamtej pory interpretacja pianisty nie tylko dojrzała, ale wręcz się zmieniła. Komu zdarzyło się słyszeć w Roku Lutosławskiego 2013, jak Zimerman gra dedykowany sobie koncert obecnie, ten zapamiętał z pewnością wydarzenie wyjątkowe. Pianista sam chętnie opowiadał o tym, jak wracając do utworu po latach, odkrył w nim wielki dramat. Ten dramat jest słyszalny i w nagraniu: temperatura w pewnych momentach wzrasta maksymalnie. Ale są też chwile prawdziwego liryzmu i subtelności, a przy tym wirtuozerii, okazywanej jakby od niechcenia, mimochodem.

Krystian Zimerman, Berliner Philharmoniker, Simon Rattle, Witold Lutosławski, Piano Concerto, Symphony No. 2, Deutsche Grammophon

Polityka 34.2015 (3023) z dnia 18.08.2015; Afisz. Premiery; s. 79

Oryginalny tytuł tekstu: "Lutosławski na nowo"

Simon Rattle

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.