Wtedy Warpaint podbiły świat swoją rozmarzoną, przytłumioną w sferze emocji i pozbawioną testosteronu wizją rocka – stosownie skądinąd do sytuacji zespołu stuprocentowo kobiecego. Ogólnie takie rozmywanie tradycyjnej, mocnej, siermiężnej estetyki przy zachowaniu rockowego instrumentarium widać w całym gatunku. Ale piosenki kwartetu z Kalifornii wydają się jeszcze meandrować, rozchodzić w różne strony zamiast prosto, linearnie zmierzać do erupcji w kolejnym refrenie. Z tym zastrzeżeniem, że na płycie numer dwa – tworzonej już pod okiem pierwszoligowych fachowców: Flooda (Depeche Mode, U2) i Nigela Godricha (Radiohead) i podchwyconej od razu do nowej kampanii Calvina Kleina – zdarza im się rozbiegać za daleko, by nie powiedzieć: rozłazić. Dlatego radziłbym zaczynać od debiutanckiego albumu „The Fool” – choć warto popierać tego rodzaju bohaterki w świecie, gdzie muzyczna kariera kobiety w muzyce popularnej wydaje się stereotypowo zdefiniowana jako ścieżka nowej Adele albo kolejnej Beyoncé.
Warpaint, Warpaint, Rough Trade