Kto jest zwolennikiem dojrzałego, głębokiego i precyzyjnego interpretowania Chopina, niech się trzyma od tej płyty jak najdalej. I właściwie te cztery powyższe gwiazdki daję jej za odwagę, dystans i poczucie humoru samej wielkiej Marthy Argerich. Zezwoliła na publikację – i to w Roku Chopinowskim – swoich młodzieńczych nagrań z 1959 r., dokonanych w wieku 18 lat, i z 1967 r. – dwa lata po wygraniu Konkursu Chopinowskiego. Zostały odnalezione w archiwach radiowych Westdeutsche Rundfunk w Kolonii oraz dawnego berlińskiego radia RIAS.
Pod pewnymi względami, zwłaszcza niektóre z pierwszych nagrań, są z dzisiejszego punktu widzenia nie do przyjęcia, zbyt rozwichrzone i zawierające wiele nonszalancji i nieczystości. Jednak jako całość uderzają siłą i energią – to istna burza emocji i temperamentu południowoamerykańskiego. Nagrania niezwykle ciekawe po prostu dla historii pianistyki, dla wiedzy, jak kształtowała się osobowość najwspanialszej artystki naszych czasów.
Martha Argerich, Argerich plays Chopin, Deutsche Grammophon