Recenzja książki: Jakub Jarno, „Światłoczułość”

Książka tajemniczego autora ukrywającego się pod pseudonimem Jakub Jarno przeszła bez echa – do czasu, kiedy Onet wyśledził, że może nim być Remigiusz Mróz.

Książka tajemniczego autora ukrywającego się pod pseudonimem Jakub Jarno przeszła bez echa – do czasu, kiedy Onet wyśledził, że może nim być Remigiusz Mróz. Poczytny pisarz nie zaprzeczył i nie potwierdził, ale nie byłoby to dziwne, gdyby chciał pod pseudonimem sprawdzić się jako autor prozy wysokoartystycznej. Dostajemy bowiem grę literacką – w powieści Jarny mamy drugą powieść innego autora, a także sporo rozważań o samym pisaniu, o życiu człowieka, dużo szyku przestawnego, żeby zdania brzmiały jak sentencje, no i polifonię głosów – tak że czytelnik gubi się, kto do niego mówi. Czy to przepis na prozę artystyczną? Raczej na parodię metaliterackiej prozy.

Jakub Jarno, Światłoczułość, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2024, s. 272