Recenzja książki: Bartosz Panek, „Zboże rosło jak las. Pamięć o pegeerach”

Panek napisał historię przegranych.

Książki ważne nie zawsze są doskonałe. Ta jest nierówna, momentami przegadana. Czasem nie wiadomo, do którego brzegu autor chciał dopłynąć. A jednak płyniemy z nim dalej, czując, że to po prostu istotne. Nierówność tej książki kryje się już w samym jej stylu. Co prawda wyszła w serii Reportaży „Czarnego”, lecz to bardziej raport z eksperymentu, który nie miał prawa się udać, a jednak go wdrożono. Ale też temat wymagał już takiego podejścia, bo PGR-y to dziś opowieść z działu „historia”, pewien zamknięty, a właściwie zlikwidowany rozdział. Tyle że po tej historii pozostali ludzie. I choćby samo to czyni tę opowieść ważną. Historia ma to do siebie, że piszą ją zwycięzcy.

Bartosz Panek, Zboże rosło jak las. Pamięć o pegeerach, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2024, s. 342