Recenzja książki: Mateusz Pakuła, „Skóra po dziadku”

Ta książka pozostawia niedosyt, który sprawia, że trzeba ją przeczytać jeszcze raz. I wtedy działa.

Swoją poprzednią książką „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” i spektaklem na jej podstawie Mateusz Pakuła wysoko ustawił poprzeczkę. Nowa książka również opowiada o rodzinie, ale inaczej. Nie wywołuje takich emocji, nie ma w tle działania interwencyjnego. Jednak tę historię, pełną niuansów, chyba trudniej było opowiedzieć. Tym razem Pakuła sięga w przeszłość rodzinną do historii dziadka Henryka i pogromu kieleckiego w 1946 r. Początkowo wydawało się, że dziadka uratował z więzienia stalinowskiego Żyd, ubek, którego w czasie wojny ukrywała rodzina Henryka. Ale przy bliższym spojrzeniu okazało się, że historia nie jest tak jednoznaczna.

Mateusz Pakuła, Skóra po dziadku, Wydawnictwo Agora, Warszawa 2024, s. 176