Recenzja książki: Jacek Pomorski, „Praskie święta radości, czyli zasada Don Giovanniego”

Akcja rozwija się niespiesznie, bo w gruncie rzeczy jest tylko pretekstem, osią, na którą Pomorski może nanizać swoje lęki i fascynacje.

Idealny czytelnik tej książki to mężczyzna w średnim wieku, ceniący sobie erudycję i humor, miłośnik Mozarta, ale i Hrabala, a nawet Freuda. Taki, który potrafi delektować się dobrym piwem, osobliwie czeskim. Mający pewne problemy w budowaniu relacji z kobietami i refleksyjną naturę. A poza tym akurat wybierający się do Pragi z zamiarem poznania miasta z nieoczywistej strony. Czy łatwo takiego znaleźć? Poza samym autorem oczywiście, bo podczas lektury trudno oprzeć się wrażeniu, że główny bohater książki to jego alter ego. Czasem szamocący się z rzeczywistością, który czasem jednak potrafi się od niej z autoironią zdystansować, i to są najlepsze fragmenty książki. Jak opis kolejnych nieudanych prób literackich bohatera, które „miały z pewnością duże szanse w kategorii najbardziej druzgocąca recenzja najbardziej nieudanej literackiej próby” .

Jacek Pomorski, Praskie święta radości, czyli zasada Don Giovanniego, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2021, s. 176