Po śmierci Barbary N. Łopieńskiej w 2004 r. pięć redakcji, z inicjatywy „Polityki”, ufundowało specjalną coroczną nagrodę jej imienia za najlepszy wywiad roku, opublikowany w polskiej prasie. Łopieńska zasłynęła bowiem między innymi jako autorka wielu znakomitych wywiadów, a wiele z nich weszło do klasyki tego gatunku.
To także za sprawą Łopieńskiej zaczął się w Polsce kształtować kanon i zasady robienia dobrych wywiadów. A są one bardzo często stosowaną formą wypowiedzi, czasami wręcz odnosi się wrażenie, że aż nadto, wręcz dominują w przekazach elektronicznych, choć często odbiegają od przyzwoitego poziomu dziennikarskiej roboty. Taka mowa-trawa, coś wlatuje – coś wylatuje.
Dlatego książka „Sztuka wywiadu. Lekcje mistrza” Lawrenca Grobela, wybitnego dziennikarza amerykańskiego, który próbuje przekazać swoją sztukę rozmawiania, jest bardzo potrzebna. Także dziennikarzom, którzy się tą sztuką parają. Znaleźć tu można wiele porad i mnóstwo opowieści, jak się rozmawiało dziennikarzowi z wielkimi postaciami kultury, m.in. z Marlonem Brando, Romanem Polańskim, Jackiem Nicholsonem, Normanem Mailerem, postaciami polityki, jak Jimmym Carterem, George'em Bushem, czy sportowcami – Mike'em Tysonem i Michaelem Jordanem.
Grobel nie wspomina tylko o jednym, bo tego zjawiska po prostu nie zna. Otóż wedle polskiego prawa prasowego, co jest naszą anomalią i specyfiką, każdy opublikowany wywiad musi mieć tak zwaną autoryzację, czyli zgodę bohatera wywiadu na jego opublikowanie. I tu jest temat na kolejną książkę, ale już do napisania przez polskiego dziennikarza.
Lawrence Grobel, Sztuka wywiadu. Lekcje mistrza, Wydawnictwo Wojciech Marzec, Warszawa 2006, s. 372
