Recenzja książki: Beata Chomątowska, Paweł Dunin-Wąsowicz i inni, „Każdemu jego śmietnik. Szkice o śmieciach i śmietniskach”

Niektórzy gromadzą, katalogują, czasem zabierają do domu. Jeszcze inni z nich budują lub buduje ktoś inny, a oni na nich patrzą.

Niektórzy gromadzą, katalogują, czasem zabierają do domu. Jeszcze inni z nich budują lub buduje ktoś inny, a oni na nich patrzą. „Każdemu jego śmietnik” to rzecz osobliwa: bliska ciału, a zarazem daleka, wreszcie – jak to z rzeczami w kontenerze na suche – raz ciekawa, a raz wcale. Zdarzają się tu teksty doskonałe, jak ten Małgorzaty Rejmer o albańskiej wolności, co to „przez chwilę była objawieniem, a zaraz potem stała się śmieciem”, czy Włodzimierza Pessela, który w erudycyjnej relacji lokatora z „nowego tak zwanego apartamentowca” pisze o nieuchronności „starych śmieci”. Nie zawsze jednak można się zachwycić. W końcu garbologiczne szarże mogą się skończyć jak każde inne. Wszystko jednak jest płynne.

Każdemu jego śmietnik. Szkice o śmieciach i śmietniskach, Beata Chomątowska, Paweł Dunin-Wąsowicz, Natasza Goerke, Zbigniew Mikołejko, Włodzimierz Pessel, Maria Poprzęcka, Małgorzata Rejmer, Anda Rottenberg, Filip Springer, Ziemowit Szczerek, Krzysztof Środa, Ilona Wiśniewska, Urszula Zajączkowska, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2019, s. 168