Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki za tom wierszy „Piosenka o zależnościach i uzależnieniach” otrzymał dwa lata temu nagrodą NIKE. Teraz ukazało się „Imię i znamię”, tom bogaty i wielowarstwowy, w którym znajdziemy znajome wątki: chorobę matki, homoerotyzm, upokorzenie, śmierć. Tym razem jeszcze głębiej wchodzimy w rodzinną historię i traumę z nią związaną. W przypisie na końcu książki autor opowiada o tym, jak część rodziny znalazła się w UPA (Ukraińskiej Armii Powstańczej), co było u niego w domu tematem tabu. Matka w wierszach występuje jako „banderówka” i po raz pierwszy pojawia się ojciec, polski nacjonalista, który mówił mieszaniną polskiego i ukraińskiego (językiem chachłackim). To był też pierwszy język poety. Z historii rodzinnej i z nieistniejącego języka („hniłki” i „bziuczki”) czerpie poezja, która jest jednak nie tylko powrotem, ale i buntem przeciwko przeszłości, próbą wyzwolenia się. W tomach Tkaczyszyna-Dyckiego zwykle pojawiał się jakiś bohater, często był to „Dycio”. Tym razem jest to postać poety pastuszka, który pasie wiersze – baranki.
Ten tom znowu uświadamia nam wyjątkowość Dyckiego, który w niesłychany sposób łączy ironię, liryzm i najdalsze rejestry: od tajemniczego języka chachłackiego, przez język ulicy, po cytaty z Iwaszkiewicza. I z tej mieszanki tworzy piosenki niezwykłej urody: „otóż poeta zrobi wiersz z każdego/ździebka choćby z nekrologu”.
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, Imię i znamię, Biuro Literackie, Wrocław 2011, s. 60