Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Książki

Sobowtór z baśni

Recenzja książki: Orhan Pamuk, "Biały zamek"

Baśniowa opowieść o Wenecjaninie w tureckiej niewoli

Zaraz po realistycznym „Domu ciszy” Orhan Pamuk napisał „Biały zamek”, rzecz całkowicie odmienną, baśniową opowieść o Wenecjaninie w tureckiej niewoli. „Biały zamek” jest ciekawy też dlatego, że odsłania nam kuchnię pisarza, widzimy składniki jego wielu książek – główny smak to historia turecka, zderzenie Wschodu i Zachodu, do tego dochodzą literackie przyprawy, czyli nawiązania (tutaj jest ich wiele). Łączy zaś wszystkie składniki mocna nuta biograficzna, dzieciństwo pisarza i jego obsesje. Ta książka jest bowiem wariacją na temat sobowtóra: „gdyby człowiek o tysiącu twarzy stał się mną?” – zastanawiał się Pamuk w dzieciństwie.

Przypomina się sobowtór Sindbada, o imieniu Hindbad, który zabrał mu narzeczoną i skarby. Sobowtór może kojarzyć się z koszmarami sennymi: otwierasz drzwi, a w twoim domu zastąpił cię ktoś do ciebie podobny i nikt z bliskich cię nie poznaje. U Pamuka ta zamiana odbywa się inaczej niż w koszmarze, bo za obopólną zgodą. Oto Wenecjanin trafia do Hodży, który jest do niego kropla w kroplę podobny. Uczy Hodżę astronomii, filozofii, w czasie dżumy ratuje miasto zachodnimi sposobami, dzięki temu Hodża staje się prawą ręką padyszacha. Tymczasem zbliża się klęska pod Wiedniem i odwrót Turków. Hodża ma umysł otwarty i cierpi, że wszyscy dookoła wierzą w przesądy.

Wenecjanin zaraża go zachodnią autoanalizą, zasiewa w nim niepokój, kim tak naprawdę jest. Z czasem nie tylko wyglądają identycznie, ale Hodża coraz bardziej nie pasuje do świata tureckiego, w którym coraz lepiej odnajduje się Wenecjanin. W końcu zamieniają się miejscami. Hodża trafia do Włoch i tam odnosi sukcesy oraz głosi, że turecki umysł przypomina szafę pełną szpargałów. Jednak, jak to w baśni bywa, do końca nie wiadomo, kto jest kim i czy w ogóle było ich dwóch.

Pamuk w „Białym zamku” dość krytycznie spogląda w przeszłość Turcji, ale przede wszystkim napisał opowiastkę o pragnieniu bycia kimś innym, o fascynacji innym światem niż nasz. Takie marzenia znamy i my.

Orhan Pamuk, Biały zamek, przeł. Anna Akbike-Sulimowicz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2009, s. 224

 

Polityka 44.2009 (2729) z dnia 31.10.2009; Kultura; s. 54
Oryginalny tytuł tekstu: "Sobowtór z baśni"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną