Recenzja filmu: „Adamant”, reż. Nicolas Philibert

Realizowana przez siedem miesięcy produkcja, poświęcona współczesnej psychiatrii, przedstawia ten eksperyment jako odbicie „normalnej” rzeczywistości, pozwalające lepiej się przyjrzeć, kim jesteśmy my – ci „zdrowi”.

Nagrodzony Złotym Niedźwiedziem na tegorocznym festiwalu w Berlinie pełnometrażowy dokument 72-letniego Francuza Nicolasa Philiberta, filozofa z wykształcenia, o niekonwencjonalnej metodzie leczenia psychicznie chorych to głos radykalnego sprzeciwu przeciwko zamykaniu w ośrodkach odosobnienia ludzi uznawanych powszechnie za innych, obcych, „nienormalnych”. Ostatnie 25 lat psychiatrii to powrót do izolatek i środków przymusu. „Adamant” uczy uważności i szacunku dla odmienności. Dotknięci chorobami psychicznymi – na pierwszy rzut oka bełkoczący coś i zachowujący się w nieakceptowany sposób – okazują się istotami czułymi, nadwrażliwymi oraz szalenie kreatywnymi.

Adamant, reż. Nicolas Philibert, prod. Francja, Japonia, 109 min