Recenzja filmu: „Lombard”, reż. Łukasz Kowalski

Tytułowy sklep przypomina odrębną planetę, na której spotykają się sympatyczni kombinatorzy i ludzie skazani na zapomnienie.

W bytomskim komisie pana Wieśka i pani Joli można znaleźć chyba wszystko: od kolekcjonerskich kufli po ząb mamuta. Labirynty przedmiotów, szpargałów i ubrań tworzą groteskowy miszmasz tego, co potrzebne, i tego, co kompletnie zbędne. Ta barwna rupieciarnia – na dodatek mieszcząca się w pawilonie po dawnej Biedronce – ma w sobie siłę metafory: jest zwierciadłem, w którym odbija się Polska nieco niedzisiejsza, lekko przykurzona, jakby wciąż próbowała sobie poradzić z wyzwaniami, jakie od trzech dekad stawia posttransformacyjna rzeczywistość.

Lombard, reż. Łukasz Kowalski, prod. Polska, 78 min