Ciche piękno

Recenzja filmu: „Ága”, reż. Milko Lazarov

22 stycznia 2019

„Ága”, reż. Milko Lazarov Milko Lazarov/Stowarzyszenie Nowe Horyzonty

Ciche piękno tego filmu, jego wielka powściągliwość onieśmielają, wzruszają i napawają wiarą w szlachetną mądrość kina.

Rzadkiej urody współczesna baśń osadzona w egzotycznej scenerii północnej Jakucji trafia do serc od pierwszego ujęcia. Akcja posuwa się wolno, jakby sennym torem. Surowy pejzaż oraz zmagania z siłami natury starszego małżeństwa mieszkającego samotnie w prymitywnej jurcie na lodowej pustyni emanują harmonią i tajemnicą. Mężczyzna (Mikhail Aprosimov) zbiera kamienie, mozolnie zastawia wnyki na dzikie zwierzęta, łowi ryby. Kobieta przygotowuje posiłek, naciera maścią obolałe stopy męża. Jest też pies, bez którego trudno byłoby w tych warunkach przeżyć.

Ága, reż. Milko Lazarov, prod. Francja, Niemcy, Bułgaria, 96 min

Polityka 4.2019 (3195) z dnia 22.01.2019; Afisz. Premiery; s. 78

Oryginalny tytuł tekstu: "Ciche piękno"

Janusz Wróblewski

Krytyk i publicysta z „Polityką” związany od 2001 r. Autor książek o tematyce filmowej. Ostatnio wydał „Reżyserów”, za którą otrzymał nagrodę ZAiKS-u im. K.T. Toeplitza. Wcześniej pracował m.in. w „Kinie”, „Życiu Warszawy”, „Machinie”. Przez wiele lat pełnił funkcję rzecznika prasowego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W latach 90. kierował telewizyjnym Pegazem. Członek jury FIPRESCI m.in. na festiwalach w Cannes, Wenecji, Toronto. W 2005 r. odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.