Seks z innej planety
Recenzja filmu: "Niebiańskie żony łąkowych Maryjczyków", reż. Aleksander Fedorczenko
Autonomiczna Republika Mari El położona nad środkową Wołgą, granicząca m.in. z obwodem kirowskim i Tatarstanem, nazywana jest przez podróżników ostatnim pogańskim regionem Europy. Na ekranie przechadzają się więc staruszkowie rzucający urok śliną, miga święta brzoza, której nie wolno obrazić pocałunkiem, dowiadujemy się o zajęczym pasztecie zapewniającym młodość, widzimy demony nazywane Wuwerami, a nawet żywego trupa na posyłki. Reżysera Aleksandra Fedorczenkę interesuje jednak głównie kobieca seksualność z odwiecznym cyklem jej biologicznego dojrzewania, utratą dziewictwa, wtajemniczenia w cielesne rozkosze, wiecznego nienasycenia i blisko z nią związaną męską potencją. Erotyzm pań obwarowany licznymi tabu zostaje ukazany w formie 26 pomysłowych, niejednokrotnie bardzo śmiesznych scenek, nieuchronnie kojarzących się z pięknymi, symbolicznymi kolażami Paradżanowa. Pełno w nich nadprzyrodzonych zjawisk, czarów, dziwnych amuletów oraz zmysłowego napięcia. Wrażenie jest takie, że oto znaleźliśmy się w świecie niesłychanie nam bliskim, lecz pochodzącym jakby z innej planety. Film przyciąga poetyckim nastrojem, w którym egzystencjalny niepokój i delikatny żart niepostrzeżenie się przenikają, tworząc spójną i magnetyczną całość. Nie mogło tego nie docenić ubiegłoroczne jury festiwalu Nowe Horyzonty, słusznie przyznając „Niebiańskim żonom łąkowych Maryjczyków” główną nagrodę.
Niebiańskie żony łąkowych Maryjczyków, reż. Aleksander Fedorczenko, prod. Rosja, 106 min