Wywodził swoje fotografie z ciszy, pokazywał miejsca opuszczone i chwytał wyczuwalną w nich jeszcze obecność człowieka. Ireneusz Zjeżdżałka, ceniony dokumentalista, fotografował o: o samotności, o potrzebie bycia z kimś, o trudnej historii, zapomnieniu. 25 lipca przegrał walkę z chorobą. Trudno w to uwierzyć. Miał 36 lat. Kto go znał, wie, że odszedł niezwykły człowiek. Kto znał jego zdjęcia, wie, że odszedł niezwykły fotograf.
Ireneusz Zjeżdżałka urodził się w 1972 roku we Wrześni, ukończył w Poznaniu Akademię Rolniczą, od roku 2002 należał do Związku Polskich Artystów Fotografików. Autor licznych szkiców o fotografii, redaktor naczelny cenionego pisma „Kwartalnik Fotografia", kurator wielu wystaw (m.in. w galerii "pf" w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu).
Zaczepiał oko na ukrytym i trudno dostępnym. Myślałam o jego zdjęciach, że funkcjonującą wbrew czasowi, że Eryk (bo dla znajomych i przyjaciół był Erykiem) rzeczywiście podejmował ryzyko, szedł pod prąd, na przekór chwytliwym sztuczkom technologii. Był w fotografowaniu cierpliwy, nie łamał sobie języka, chłonął obraz. I dawał czarno-biały obraz, który zachwycał. Pokazywał, iż wystarczy oddalić się nieco od głównego nurtu, by znaleźć coś duchowo bliskiego. Fotografował coraz ciszej, docierał do pięknej granicy mówienia. Nie czuł się dobrze w kulturze powielania, nie odpowiadała mu fotografia cyfrowa, wiele jego zdjęć posiada obwódkę negatywu. Ciągnęło go na peryferie.
Tematami jego rozpoznawalnych, melancholijnych, kontemplacyjnych, niekiedy onirycznych zdjęć stawały się m.in. reklama Kodaka z fragmentem hasła: "szybko zrobisz zdjęcia", samotna fabryka, ciemna sala z wywróconym krzesłem i przebijające się do niej światło, pusty korytarz, tory kolejowe, a nad nimi pasy instalacji elektrycznej, biegnące równolegle pasma rur, dzieci ulic Wrześni (wystawa "Bez atelier"). Światło na tych zdjęciach prowadziło wyraźnie bardziej dokądś niż skądś. Dokąd zaprowadzi go teraz?