Długość ma znaczenie
Filmy są coraz dłuższe czy tylko nam się wydaje? Trzy godziny „Oppenheimera” to jeszcze nic
Memiczne szaleństwo „Barbenheimera” – jak nazywano datę równoczesnej premiery filmów „Barbie” Grety Gerwig i „Oppenheimer” Christophera Nolana – powoli przygasa, choć przyniosło wymierną korzyść. Prognozowane zyski ze sprzedaży biletów sugerują, że wyczekiwane produkcje uratowały letni box office, w którym w te wakacje zawodziły nawet takie potencjalne hity jak „Mission: Impossible” i „Indiana Jones”. Ale jeśli ktoś chciał się wybrać na podwójny seans „Barbenheimera” w dniu premiery, musiał przygotować się na pół dnia spędzonego w kinie. Co prawda „Barbie” to zaledwie dwugodzinny seans, lecz biograficzny fresk o Oppenheimerze trwa już trzy godziny, a gdy doliczy się do tego nieuchronny w kinie (zwłaszcza w multipleksach) trzydziestominutowy blok reklam i zwiastunów, dla wielu widzów seans może okazać się testem wytrzymałości – i to niezależnie od wysokiej jakości filmu. I jak zwykle w przypadku produkcji przekraczającej standardowy czas projekcji, czyli około dwóch godzin, pojawiają się pytania i wątpliwości: czy Hollywood produkuje coraz dłuższe filmy? Czy letnie blockbustery – „Oppenheimer” niekoniecznie mieści się w rozrywkowej kategorii, jednak jest postrzegany jako film, który ma przyciągnąć widzów do kin – częściej niż kiedyś zmuszają nas do spędzenia w kinie trzech, a czasem nawet więcej godzin? I czy naprawdę filmy były kiedyś znacząco krótsze?
Najnowszy „Batman” trwał 176 min, „Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One” – 163 min, „John Wick 4” – 169 min, „Avatar: Istota wody” – 192 min, „Nie czas umierać” – 163 min, „Babilon” – aż 189 min.