Pandemiczne przesunięcie miało z pewnością swój wpływ na konkurs. Paradoksalnie dało młodym pianistom szansę na lepsze przygotowanie się: w czasie lockdownu, w oderwaniu od zwykłej gonitwy, mogli się odosobnić i doskonalić warsztat. W rezultacie mamy za sobą konkurs o zupełnie wyjątkowym poziomie.
Przez wiele lat było inaczej. W latach 90. na dwóch z rzędu edycjach nie przyznano I nagrody. W 2005 r. większość uczestników sprawiała wrażenie nieprzygotowanych, a jednym z nielicznych wyjątków był zwycięzca – Rafał Blechacz. Prestiż konkursu został na powrót podniesiony w 2010 r., gdy zmienił się organizator (zamiast Towarzystwa im. Fryderyka Chopina – Narodowy Instytut Fryderyka Chopina), a także skład jury – i od razu odzwierciedliło się to również w składzie uczestników. Talenty, które wtedy poznaliśmy, dziś są obecne na scenach świata. W 2015 r. również było bardzo ciekawie. Istotną rolę miał tu także rozwój przekazu internetowego, a co za tym idzie, świadomość młodych pianistów, że są słuchani już nie tylko przez publiczność, jury i słuchaczy Polskiego Radia, ale również przez miliony internautów.
Konkurs globalny
Narodowy Instytut Fryderyka Chopina (NIFC), odkąd przejął organizację, natychmiast zaczął stawiać na jak najszerszy przekaz, stał się w Polsce pionierem nowych rozwiązań. Od 2010 r. całość konkursowych zmagań można oglądać na YouTube – najpierw w transmisji bezpośredniej, później jako pozostające na kanale instytutu rejestracje. Od poprzedniego konkursu działa także aplikacja na smartfony, a w tym roku można było przez nią oglądać konkurs w jakości 4K.
W chwili, gdy piszę te słowa, nie są jeszcze znane dane dotyczące oglądalności tegorocznego konkursu, wiemy za to, jak oglądano pierwsze etapy. Przykładowe dane z II etapu: występy wyświetlono blisko 7,3 mln razy (niemal o 2 mln razy więcej niż w I etapie).