Buty marki Repetto, białe, z delikatnej koziej skóry, z cienkimi sznurówkami. Model Zizi, przeznaczony pierwotnie do tańca, dopasowywał się do stopy jak rękawiczka, jest produkowany nadal w wersji dla kobiet i dla mężczyzn. Do tego niebieskie dżinsy, koszula dżinsowa lub biała, marynarka dwurzędowa i kołnierz koszuli wyciągnięty celowo na klapy marynarki. Na dłoniach, których palce i paznokcie pożółkły od tytoniu – pierścionki, na małym palcu prawej ręki pierścionek matki. Na szyi dyskretny łańcuszek. Duże uszy i nos, ciemne oczy i włosy delikatnie przyprószone siwizną, dłuższe, zaczesane do tyłu, zarost trzydniowy. Głos niski, usta wydatne, w ustach papieros marki Gitanes. W tym roku minęło 30 lat od śmierci Serge’a Gainsbourga i to niejedyny powód, dla którego warto powtórzyć głośno to nazwisko.
Serge
Urodził się jako Lucien Ginsburg w 1928 r. w Paryżu. Jego rodzice dwa lata wcześniej opuścili Odessę z powodu prześladowań, które dotknęły Żydów. Ojciec był uzdolnionym muzykiem, matka śpiewaczką. Okupację przeżyli w Paryżu, w tym czasie Lucien skończył szkołę muzyczną. Nauczył się gry na fortepianie, pokochał muzykę Chopina, która była dla niego ważna przez całe życie.
Szybko zaczął komponować własne utwory, pisać teksty i dzielić się nimi z widownią w paryskich lokalach, a swoje pięć minut rozciągnął na 34 lata. Kiedy w 1965 r. France Gall wygrała Eurowizję kompozycją Gainsbourga „Poupée de cire, poupée de son”, każda francuska gwiazda zaczęła marzyć o współpracy z Serge’em. Jego piosenki znalazły się w repertuarze Brigitte Bardot, Juliette Gréco, Dalidy, Catherine Deneuve, Françoise Hardy i Jane Birkin.
Każda z jego partnerek stawała się dla niego materiałem, który przerabiał na muzykę, o nich śpiewał, dla nich pisał.