Zarówno dyrektor Warszawskiej Jesieni Jerzy Kornowicz, jak i kurator Sacrum Profanum Krzysztof Pietraszewski deklarują się prywatnie jako feminiści, ale ostatnio, układając programy, nie muszą się już nawet powoływać na parytety. Młodych zdolnych kompozytorek jest tyle, że ich obecność stała się naturalna. Ten stan sprawia, że pojedynczo mogą trochę ginąć w masie, choć każda z nich jest interesującą osobowością. Chętnie działają jednak również zespołowo. Tworzą kolektywy, organizują wspólne koncerty i projekty.
Teoniki Rożynek, Żaneta Rydzewska i Aleksandra Kaca, dawne koleżanki z roku na warszawskim Uniwersytecie Muzycznym, współpracują od paru lat. Najpierw, jeszcze z Rafałem Ryterskim, w grupie kompozytorskiej gen~.rate, służącej organizowaniu koncertów z własnymi utworami, m.in. „Embody”, imprezy towarzyszącej Warszawskiej Jesieni dwa lata temu (ciekawa propozycja interdyscyplinarna, angażująca nie tylko zmysł słuchu i wzroku, ale nawet węchu). Później we trójkę w zespole 19/91 (wszystkie urodziły się w 1991 r.). W takim składzie wystąpiły w tym roku na Warszawskiej Jesieni, przedstawiając kolektywną improwizację, a później wspólną z występującym tego samego wieczoru duetem Electric Primitivo (męskim). Na tym samym festiwalu odbył się koncert pod hasłem „Formy żeńskie”, na którym kilka wykonawczyń związanych z zespołem Spółdzielnia Muzyczna przedstawiło utwory pięciu kompozytorek: Anny Sowy, Żanety Rydzewskiej, Moniki Szpyrki, Martyny Koseckiej i Niny Fukuoki (powtórzony na Sacrum Profanum, z dodanym nowym utworem Teoniki Rożynek). Ponadto indywidualne wykonania, bardzo udane, miały Aleksandra Kaca („rilievo” na orkiestrę i elektronikę na koncercie inauguracyjnym), Teoniki Rożynek („Float” na zespół), a z wcześniejszych pokoleń Grażyna Pstrokońska-Nawratil, Ewa Trębacz i Joanna Woźny.