JAKUB KNERA: – Pandemia przerwała wasze plany koncertowe w marcu, ale 1 lipca zagraliście w końcu z zespołem Bastarda w ramach cyklu Ladom. Jakie to uczucie?
PAWEŁ SZAMBURSKI: – To było bardzo wzruszające i mocne dla nas doświadczenie. Człowiek niby wie, co jest najważniejsze w życiu, ale po przerwie i takim resecie – wie lepiej.
W czasie pandemii zagrałeś kilka koncertów online. Jak oceniasz tę formę prezentacji muzyki?
To rzeczywiście zupełnie inna materia. Brak publiczności utrudnia i usztywnia przepływ energii, ale da się to zrobić dobrze. Trzeba zadbać o formę wizualną, postprodukcję i uatrakcyjnić ten przekaz, bo liczne realizacje online podczas pandemii zalały sieć i ludzie stracili nimi zainteresowanie. Przede wszystkim jednak uświadomiło mi to, jak ważny jest żywy kontakt z publicznością i relacja społeczna.
To był też okres wyciszenia. Grasz od ponad dwóch dekad, ale na solowym albumie „Ceratitis Capitata” twoja muzyka stała się bardziej oszczędna i spokojna.
To praca nad redukcją – wcześniej wytwarzałem dużo dźwięków, zapełniałem przestrzeń. „Ceratitis Capitata” było zmaganiem się z tym, żeby dać wybrzmieć ciszy, opowiedzieć historię, używając mniej środków niż zawsze. Bez efektów, loopów i całego tego wesołego miasteczka.
Skąd ten pomysł?
Moja narzeczona była wtedy w ciąży, szukałem czegoś nowego, zmiany, a jednocześnie nie chciałem tworzyć kolejnego zespołu. Zacząłem dłubać i szukać w sobie – gram na klarnecie, który dobrze pracuje z pogłosem, ma wtedy wiele alikwotów i wzajemnych współbrzmień. Szukałem różnych miejsc i poczułem, że najlepiej rezonuje w przestrzeniach sakralnych. A jeśli one, to i sakralny temat – tak wpadłem na pomysł pięciu kompozycji odnoszących się do pięciu religii basenu Morza Śródziemnego.