Artykuł w wersji audio
Wyuzdane kobiety klepiące mężczyzn po pośladkach i podające im pigułki gwałtu, przebieranie chłopców w przezroczyste majteczki, swingersi uprawiający publicznie seks w Watykanie, kościoły przerobione na kluby sado-maso, ośrodek miłości lesbijskiej na górze Athos – to tylko kilka motywów z katalogu lęków prawicy, które znajdziemy w utworach publicystów. Piotr Zaremba, dawniej komentator polityczny, ostatnio teatralny, zadebiutował słuchowiskiem „Kołtuneriada” w PR III Polskiego Radia, a Paweł Lisicki, redaktor naczelny „Do Rzeczy”, kilka miesięcy temu opublikował powieść „Epoka Antychrysta”. W obu tych utworach widać zacięcie publicystyczne, a nie literackie, oba są wizją przerażającego świata triumfującej nowoczesności i modernizacji.
Zaremba przepisał na nowo „Moralność pani Dulskiej” Gabrieli Zapolskiej, w której kobiety wprowadzają terror progresywny – do aborcji się zmusza, podobnie jak do seksualnej swobody. Dulska, która prowadzi knajpę, do dzieci mówi: „Zamknij się” i „Raus, raus”. Jej najstarsza córka – żeby mamę zdenerwować – udaje, że chodzi na nocne czuwania do kościoła. Te zepsute kobiety rozmawiają o seksie, czyli o wykorzystywaniu mężczyzn, „którzy nie są ich warci”. Najchętniej zrobiłyby im jakąś krzywdę. I traktują mężczyzn przedmiotowo: „Co tak patrzysz za nim?”. „Bo jest niezłym kawałkiem mięska”.
Mężczyźni są przy nich słabi, zniszczeni i niezdecydowani. Wręcz wykastrowani. Portal Prawy.pl (już niefikcyjny) ostrzegał przed feministkami, które omotują mężczyzn i zamieniają ich w galaretę: „Współczuję Wam, Panowie. Feministki od lat próbują zaciekle pozbawić Was tożsamości – tym samym szkodzą też własnej, ograbiwszy siebie wzajemnie z kobiecych przymiotów” – pisze dr Marta Cywińska, i dalej: „Feministki dokonały tragicznego okaleczenia mężczyzny, wmawiając mu akceptację jego domniemanej kobiecej strony”. I to się dzieje tu i teraz. Zaremba szydzi z liberalnej nowej Dulskiej i z „lemingów z kasą”. Żeby jednak satyra była celna, musiałaby być śmieszna, a w tym wypadku dialogi są tak drewniane, że trudno wręcz dotrwać do końca. „Nie walę ze zbyt grubej rury, próbuję opowiedzieć pewną anegdotę” – zapowiada Zaremba przed słuchowiskiem. Ach, żeby to była chociaż „gruba rura”.
Ziomki, Judasz wymiata
Autor „Kołtuneriady” stara się jednak nadążyć za współczesnością. W słuchowisku Zaremby „mama puszcza melanż”, czyli głośną muzykę. I od razu rozmija się ze światem młodych odbiorców, którzy raczej „chodzą na melanż”. Paweł Lisicki też stara się być na czasie: „Mówiłem, ziomki, że Judasz wymiata. Teraz dał czadu na maksa jeszcze”. Mimo tych starań „Epoka Antychrysta” bardziej przypomina przydługi i nużący wywód publicystyczny niż powieść.
Rzecz dotyczy przyszłości: mamy XXIII w. i papieża Judasza, który porywa tłumy wywodami o ateizmie i zamierza udowodnić, że Chrystus nie zmartwychwstał. Wątlutka akcja służy tylko temu, żeby pokazać szczegółowo świat ostatecznego upadku wartości. Czego tu nie ma: bazylika św. Piotra przerobiona na laboratorium in vitro, chłopcy w sukienkach, a dziewczynki zmuszane do siusiania jak chłopcy, kliniki dobrego umierania i klinika miłości lesbijskiej w klasztorze na górze Athos. I oczywiście seks z odrażającym, śmierdzącym – ale pociągającym – diabłem.
Przyszłość to świat progresywny – kobiety w strukturach Kościoła są nawet kardynałami, i to po operacji zmiany płci. „Dopóki nie zobaczę Jezusa w genderowej scenie sado-maso-masturbacyjnej, będę uznawał, że tkwimy w okowach dwudziestego pierwszego wieku” – mówi w powieści słynny teolog Karl Arsloch Rahnerung Marx.
Judasz wiele zawdzięcza swojej przewodniczce i nauczycielce, która przygotowała go do urzędu i pomogła pokonać uprzedzenia: „Wymalowała mnie, nałożyła gruby makijaż. Ubrała w łańcuchy i starą skórę. Za pierwszym razem nie mogłem się przełamać. Nie czułem podniecenia, ale obrzydzenie. Wprowadziła mnie do sali z obnażonymi facetami. Nosili na sobie skóry i łańcuchy, na twarzach mieli zwierzęce maski, penisy dyndały im w kroczu. (…) Stopniowo nauczyła mnie znajdować rozkosz w prawdziwym, totalnym wyuzdaniu”. Już za pontyfikatu Judasza wprowadzono nowe egzaminy na księży – kandydat musiał przejść test na swoją progresywność i zaakceptować śmiałe przeróbki scen biblijnych: „Na jednym ze zdjęć Chrystus przybity był nie do krzyża, lecz do penisa w stanie wzwodu. Na innym Trzej Królowie wspólnie dopuszczali się gwałtu na niewieście. Można było dokładnie i namacalnie niemal dostrzec ich genitalia”.
Sporo miejsca w powieści Lisicki poświęca ruchom feministycznym, które tak żarliwie wspierają Judasza i stoją nieustannie przed papieskimi oknami. „Reprezentowały różne stowarzyszenia – Ruch Lesbijski i Antyfaszystowski, nazywany w skrócie Ruchal, organizację Radosna Cipka, Aktywistki Feministki, Siostry Lubią Siostry, Dziewuchy Dziewuchom Dziewuchami oraz Stowarzyszenie na Rzecz Przywrócenia Sierści. Reprezentowały prawdziwy pluralizm form i różnorodność ekspresji.
Najwięcej uwagi przyciągała jedna demonstrantka, która zwykle przebywała nieco z boku i, co musiało uderzać patrzących, w przeciwieństwie do pozostałych nie była wytatuowana ani wydepilowana. Demonstrowała całkiem naga. Zamiast stać i krzyczeć, chodziła na czworakach z przyczepioną do szyi tabliczką: »Ruchajcie mnie«. Obok niej biegał, pokwikując, przyczepiony sznurkiem do jej kostki malutki różowy warchlaczek. Była to słynna profesorka Sapienzy, Emanuella Dominika Kunegunda Chrum Chrum, która niedawno opublikowała przełomowe dzieło »Powrót sierści«”.
Wszystko to jest autorowi potrzebne po to, by pokazać, że albo Kościół będzie oblężoną twierdzą, jak w czasach wojen krzyżowych, albo przestanie istnieć. W wywiadzie dla Radia Wnet Lisicki nazwał swoją powieść krotochwilną tragifarsą. Tłumaczył, że pokazał po prostu spełniony sen o świecie bez Boga, gdzie ostatnie atrybuty religijne przejęli ateiści. A zaczęło się od tego, że po papieżu Franciszku nastąpiło sześciu następnych Franciszków, którzy m.in. dopuścili kobiety do kapłaństwa. Franciszek V zaakceptował wszystkie orientacje, powołując się na ustalenia teolożek „Pupko” i „Cipko”. Dzieło zniszczenia Kościoła doprowadza do końca papież Judasz – diabeł.
Autorka „Przewodnika Katolickiego” Monika Białkowska uznała, że po tej książce Lisicki jako publicysta pokazał prawdziwą, pełną nienawiści i wulgarności twarz: „Uderzenie we Franciszka (bo nie ma wątpliwości, że tym właśnie jest ta książka) pokazuje rzekome skutki prowadzenia Kościoła w kierunku, który papież wyznacza: rozpasanie i żałosny upadek. Sama jednak forma tego uderzenia odbiera jego autorowi wszelką wiarygodność. Tu nie ma miejsca na dyskusję i argumenty. Jest wulgarne mordobicie, obrzucanie się ekskrementami i czysta nienawiść, która pozwala znajdować najgorsze słowa i przywoływać najbardziej obrzydliwe skojarzenia”.
Atrakcyjne parametry
W zeszłym roku nie była to zresztą jedyna powieść o tym, jak Szatan walczy o Watykan i jak to próbują uratować go Polacy. Powieść Lisickiego przyćmiła „Ostatnie konklawe” Marcina Wolskiego, prawicowego publicysty, który niedawno wsławił się wypowiedzią o kobietach, które protestowały pod siedzibą TVP Info: „Każda z tych pań marzyłaby, żeby chociaż zbliżyć się parametrami do pani Ogórek”.
Książka Wolskiego przeszła niemal bez echa, choć autor powraca w niej do tematyki swojej wczesnej powieści „Agent dołu”. Nawet dawni fani prozy Wolskiego pisali o swoim rozczarowaniu i znudzeniu, bo zniknęło poczucie humoru, mamy za to świat doskonale czarno-biały oraz szczegółowo opisane wyuzdanie medialnego światka, który jednak szybko przechodzi na jasną stronę mocy. Jak wyglądają według prawicowca niemoralne ekscesy? Poranne przebudzenie satanistycznego duchownego: „Powiódł okiem po sypialni, nad którą unosił się ciężki odór alkoholu, wypalonej marychy, perfum, potu i spermy. Naga czternastoletnia dziwka pochrapywała na drugim krańcu łoża. Jeszcze to! Zapomniała o regułach. Po północy nie powinno być po niej śladu. Musiał przecież dbać o swoją reputację. Mocnym klapsem przywrócił Juanitę do rzeczywistości”. Potem odwraca krucyfiks na właściwą pozycję przed przyjściem sprzątaczki, bo „dla Latynoski kurewstwo jest czymś powszedniejszym niż satanizm”. Wolski nie zapomniał też o parametrach swojej bohaterki, scenografki z telewizji: „Nie była aż tak wystrzałową laską, aby ktoś zbyt natrętnie ocierał się o nią czy łapał za biust” (ciekawy wyznacznik atrakcyjności kobiety, parametryczny).
Jądro polityki
W nurcie prawicowym mamy bogatą tradycję ociekającej seksem powieści erotycznej albo publicystycznej powieści z rozbudowaną warstwą erotyki. Choćby „Żywina” Rafała Ziemkiewicza (2008 r.), w której zagadkową śmierć posła Samoobrony Żywiny usiłuje wyjaśnić dziennikarz Radek. Tak pilnie nad tą sprawą pracuje, że aż uprawia seks z asystentką Żywiny Arletą: „Chwycił Arletę pod pachy i szarpnięciem ustawił przed sobą do pionu – wściekły, przepełniony, jeśli to w ogóle możliwe, jednocześnie odrazą i podnieceniem, a na pewno chęcią, żeby ją jakoś ukarać. – Dziwka! – rzucił, obracając ją i popychając w stronę kanapy (...) i kilkoma szarpnięciami zadarł tę opiętą na pośladkach spódnicę, która od samego początku przyciągała jego uwagę”.
U Bronisława Wildsteina w „Dolinie nicości” (2008 r.) seks jest drogą zdobywania władzy i środkiem zemsty. Kiedy do mieszkania bohatera wchodzi nieznana kobieta, ten widzi przede wszystkim jej piersi, jest „podniecony i zły”. „Chciałby móc zedrzeć z niej ciuchy, rzucić ją na ziemię i wziąć bez wstępu i bez słowa. Upokorzyć”. Redaktor Return kiedyś podjął współpracę z SB, bo chciał odbić dziewczynę kumpla. Potem SB zniszczyło życie Danielowi. Return ma z tego satysfakcję: „Pieści jej piersi, kiedy ona sama zdejmuje spodnie i majtki. I wreszcie, pewnie za prędko, Return wsuwa się w nią, ale czuje już, że nadpływa rozkosz, i nawet sam nie wie, czy to skurcz jego jąder czy świadomość, że wypiera z niej Daniela, którego już nie ma, który jest już nikim”. Polityka polega na tym, że różni mężczyźni odbijają sobie kobiety – trofea. W utworach autorów prawicowych są możliwe dwa bieguny – kobieta święta i kobieta dziwka. Oczywiście ten motyw kobiety dziwki jest wykorzystywany chętniej.
Walka z zepsuciem toczy się na wielu frontach, Rafał Ziemkiewicz bronił nawet inkwizycji i określił jej metody walki z herezją jako łagodne. Inkwizycja też wiedziała, ile zła może kryć w sobie kobieta, narzędzie szatana. Ale nawet złe feministki pragną, żeby posiadł je „prawdziwy mężczyzna”. Nic dziwnego. Feminizm to, słowami Ziemkiewicza, „zemsta brzydkich kobiet na tych ładniejszych”. I te brzydsze też marzą, zdaniem autorów, o prawicowych ogierach z ich powieści. Zastanawiająca jest wręcz koncentracja tych autorów na męskich genitaliach, znajdziemy tu wiele pochwał pod adresem męskiego „korzenia” czy „tłoka”: „Spotykałem się z kobietami, które podniecał dotyk moich dłoni i mój sterczący korzeń, kobietami, którym głos zaczynał drżeć, a oczy robiły się zamglone, kiedy zaczynałem je obnażać” („Ciało obce” Ziemkiewicza, 2005 r.). Bohater odreagowuje na kobietach upokorzenia, których doznał od swojej katolickiej żony i matki. „Zacząłem się wreszcie spotykać z kobietami, których zachowanie w łóżku przekonywało mnie, że się do czegoś nadaję. Nawet więcej, że jestem wspaniały, a mój kutas jeszcze wspanialszy” – cieszy się Markizek de Zadek, jak siebie nazywa.
W „Umoczonych” (2004 r.), powieści Andrzeja Horubały – kolejnego prawicowego publicysty, który uwielbiał rozbudowane sceny erotyczne – bohater cieszy się, gdy partnerka „wyczuwa jego intencję i za chwilę już jedzie na nim, zrazu wolno, dopasowując się do jego tłoka, później coraz śmielej i szybciej”. U Horubały seks jest narzędziem zdominowania partnerki: gra wstępna wygląda tak, że żąda od żony odpowiedzi na pytanie: „Kto jest bossem?”. Bohaterowie Horubały szamoczą się w sidłach popędu i widzą kobiety tak: „Patrzę na nią i staram się dokopać w niej jakiegoś seksapilu, to zazwyczaj skutkuje, jeśli kobitkę uda się otoczyć mgiełką erotyzmu, łatwiej ją zaakceptować […]. Pod swetrem unoszą się jędrne chyba jeszcze piersi. Gdyby ją tak ubrać w męską koszulę” („Farciarz”, 2003 r.).
Wampiry homoseksualizmu
Te literackie fantazje seksualne są bardzo naiwne, ujawniają lęk o utratę dominującej pozycji i kompleksy. Z czasem ten lęk wydaje się coraz większy – proste wizje „wielkiego tłoka” nie pojawiają się już w nowszych utworach, zamiast tego są wizje totalnego zepsucia. Prawicowi publicyści, opisywał to choćby Wojciech Orliński, prochu nie wynaleźli. Wszystko już w Ameryce było wcześniej. W latach 90. do języka tamtejszej prawicy przeniknął język pornografii z lat 70. i 80., i była to reakcja na rozwój feminizmu. W prawicowej prozie pojawiły się słynne „kastracyjne feminazistki”, które zostały żywcem przeniesione z sadomasochistycznej pornografii. W internecie, głównie anglojęzycznym, popularność zyskuje od niedawna prawicowy ruch mężczyzn nienawidzących kobiet. Głoszą, że są słabi, gnojeni, upokorzeni. Ci mężczyźni z „alternatywnej prawicy” uważają się za ofiary feminizmu (pisaliśmy o tym zjawisku – incelach – w POLITYCE 26/18). Nowa prawica ma obsesję na punkcie płci, a mężczyźni przyswoili sobie kryzys męskości jako tożsamość.
Lisicki, tworząc owłosione feministki, też nic oryginalnego nie wymyślił – opisał po prostu społeczność furry – grupy ludzi, którzy tylko w skórze zwierząt czują się sobą i noszą stroje zwierząt, mają nawet swoje konwenty zwane futrakonem. I oni głoszą powrót sierści jako drogę rozwoju człowieka. No, może tylko nie toczą batalii o powrót ogona, jak w „Epoce Antychrysta”. U Lisickiego całe zło bierze się z celowego zaburzenia tożsamości płciowej dziecka, z terroru homoseksualizmu. Ostatnio prawicowy publicysta Maciej Pawlicki użył porównania, które może otworzyć nową artystyczną ścieżkę, kanalizującą jednocześnie prawicowe lęki. Powiedział, że „homoseksualizm jest jak wampiryzm”. No i tego jeszcze nie było! Prawicowy, krwawy „Zmierzch”? Seksowne, homoseksualne wampiry werbujące dzieci w swoje szeregi? Do dzieła, to może być przebój.