Kultura

Straszą w lesie

Michał Zadara odprawia „Dziady”

Sylwia Boroń jako współczesna wersja pięknej pasterki przybywa na dziady Mickiewicza i Zadary. Sylwia Boroń jako współczesna wersja pięknej pasterki przybywa na dziady Mickiewicza i Zadary. Natalia Kabanow / materiały prasowe
Michał Zadara wystawia pierwszą w historii pełną, pozbawioną reżyserskich skrótów inscenizację „Dziadów” Adama Mickiewicza. Na pierwszej z trzech części scenę wrocławskiego Polskiego opanowały duchy i upiory. Było jak w horrorze.
Michał Zadara jednocześnie wpisuje się w długą tradycję wystawiania „Dziadów” i z niej się wypisuje.Natalia Kabanow/materiały prasowe Michał Zadara jednocześnie wpisuje się w długą tradycję wystawiania „Dziadów” i z niej się wypisuje.

Blondynka w modnym koku, w dresach, skarpetach i hipsterskich okularach, frazami Adama Mickiewicza wzdycha za piękną, romantyczną miłością. Niemożliwą w zimnych, cynicznych czasach. Chroniąc się przed światem pod kołdrą, obwarowana książkami wyobraża sobie, jak to niegdyś ludzie się potrafili pięknie i gorąco kochać. I jej wyobrażenia się materializują. Smugi białego dymu stają się tłem dla sceny rodem z czarno-białego, niemego filmu, na którym para kochanków – niewinna Waleryja i oddany jej Gustaw – zastyga w serii romantycznych póz.

Oto jak Adam Mickiewicz i Michał Zadara zaczynają „Dziady” – sceną stwarzania idealnej przeszłości przez osobę rozczarowaną teraźniejszością. Już ta pierwsza scena udowadnia, że ten klasyk klasyki, najbardziej polski z polskich utworów, jest nam znany raczej pobieżnie i we fragmentach. Dalej jest tak, jak zapowiadał plakat do przedstawienia. Pod napisem „Dziady Adama Mickiewicza” i żółtym paskiem „bez skrótów” znajduje się na nim czarno-białe zdjęcie zrobione w czasie wojny, na którym babcia reżysera z koleżanką roześmiane leżą pod jakąś żelazną konstrukcją, może zniszczonym trzepakiem. Śmiech w tym spektaklu podszyty jest niepokojem, a nawet strachem. Duchy przodków krążą nad bohaterami jak animowane przez lalkarzy ćmy nad światłem świecy. Jeśli w sercu polskiej kultury leżą „Dziady” Mickiewicza, to w sercu „Dziadów” znajduje się obrzęd przywoływania zmarłych. Anarchistyczny, niechrześcijański i niebezpieczny.

6227 wierszy

Michał Zadara jednocześnie wpisuje się w długą tradycję wystawiania „Dziadów” i z niej się wypisuje.

Polityka 8.2014 (2946) z dnia 18.02.2014; Kultura; s. 80
Oryginalny tytuł tekstu: "Straszą w lesie"
Reklama