Każdy, kto pamięta polską scenę rockową ostatniej dekady PRL, kojarzy ją nieodmiennie z festiwalem w Jarocinie i bujnym jak nigdy przedtem rozkwitem subkultur młodzieżowych. Zrealizowany w 1986 r. dla BBC film Andrzeja Kostenki „My Blood, Your Blood” przekonywał, że muzyka takich zespołów jak Moskwa czy Siekiera niesie ze sobą prawdziwą rewolucję i zmienia rzeczywistość nie mniej skutecznie niż działalność opozycji politycznej. Polski punk zyskał rangę zjawiska szczególnego i zapanowało przekonanie, że przynajmniej na tym polu nie powinniśmy mieć kompleksów w porównaniu z Anglikami. Mało kto się przejmował, że kiedy Kostenko kręcił w Polsce swój film dla Anglików, na Wyspach punk był już trochę passé.
Sex Pistols to zbiorowy główny bohater książki Savage’a „England’s Dreaming”, zespół, który wstrząsnął całym brytyjskim show-biznesem, choć zanim zaprzestał działalności w 1978 r., nagrał zaledwie jeden album i kilka singli. Opinie o Pistolsach już od ich pierwszych występów były podobne: czwórka dwudziestolatków ze społecznych nizin chce zrobić karierę poprzez skandale i manifestowanie braku umiejętności muzycznych. Chętnie powtarzano wypowiedź gitarzysty Steve’a Jonesa: „nie interesuje nas muzyka, interesuje nas chaos”.
Tak czy inaczej Sex Pistols jako bezczelny kwartet agresywnych młodzieńców stał się ikoną zjawiska, które nazwano punkiem. Termin wiąże się z działającą od poczatku 70. lat nowojorską awangardową nowofalową sceną muzyczną, skupioną wokół słynnego klubu CBGB’s na Manhattanie. Pod koniec 1975 r.