Piotr Pytlakowski: nasz mentor i mistrz. Był anegdotogenny. Wiernie trwał w przyjaźniach

Ostatniego dnia 2024 r. nad ranem odszedł po ciężkiej chorobie Piotr Pytlakowski. Znakomity dziennikarz. Dla bardzo wielu osób znacznie więcej niż kolega po fachu: Mistrz po prostu, Mentor. Dla wielu z nas więcej niż niezawodny, wieloletni kumpel: Prawdziwy Przyjaciel.

Piotr był człowiekiem licznych pasji i profesji. W młodości pracował jako konduktor wagonów sypialnych, maszynista sceny w Teatrze Wielkim, sanitariusz w szpitalu, instruktor k.o. w domu kultury i tzw. efekciarz akustyczny w Teatrze Polskiego Radia. Ostatecznie został dziennikarzem, scenarzystą, autorem filmów dokumentalnych, pisarzem. Był reporterem w „Nowej Wsi”, „Przeglądzie Tygodniowym”, „Spotkaniach”, „Gazecie Wyborczej”, „Życiu Warszawy” i „Życiu”. Od 1997 r. pracował w POLITYCE. Z czasem zaczął specjalizować się w problematyce kryminalnej i dziennikarstwie śledczym, a następnie drążyć strefy niepamięci po polskich Żydach – co po części brało się z odkrywania korzeni własnej rodziny. Był autorem bądź współautorem książek: „Republika MSW”, „Czekając na kata”, „Alfabet mafii”, „Olewnik”, „Agent Tomasz i inni”, „Wszystkie ręce umyte”, „Biuro tajnych spraw”, „Nowy alfabet mafii”, „Wojny kobiet”, „Szkoła szpiegów”, „Mój agent Masa”, „Królowa mafii”, „Koronny nr 1”, „Odwróceni”, „Ich matki, nasi ojcowie. Niewygodna historia powojennej Polski”, „Strefa niepamięci” oraz autobiograficznych „Wspomnień konduktora wagonów sypialnych”. Współtworzył scenariusze cyklu telewizyjnego „Alfabet mafii” oraz serialu „Odwróceni”.

Wielokrotnie honorowany, w tym nagrodą Grand Press w kategorii dziennikarstwo śledcze (1999 r.) i Nagrodą im. Jana Długosza za książkę „Strefa niepamięci” (2024 r.).

Kiedyś na lekcji polskiego w pewnej podstawówce nauczycielka zapytała, czy ktoś zna prawdziwego pisarza.