Lekcja Raciborza. Potrzebna nam tama przed politycznym kataklizmem

Racibórz Dolny to coraz rzadszy w Polsce przypadek dużej i udanej inwestycji toczącej się obok politycznych podziałów. Dziś trudno byłoby w jakiejkolwiek sprawie zbudować międzypartyjny trwały konsens; wszystko jest okazją do konfliktu i polaryzacji. Polityka nie cofnie się przed powodzią.

Wśród dramatycznych informacji o powodzi na Dolnym Śląsku przynajmniej jedna jest umiarkowanie optymistyczna: chodzi o Racibórz Dolny. To nowy, oddany w 2020 r., gigantyczny tzw. suchy zbiornik przeciwpowodziowy na Odrze, lekcja z „powodzi tysiąclecia” z 1997 r. Prace nad budową zbiornika wraz zaporą trwały co najmniej kilkanaście lat. Teraz ten wielki obiekt przechodzi najpoważniejszy test i jeśli sprawdzą się obliczenia, Kędzierzyn, Opole, Wrocław i inne miasta rejonu powinny być tym razem bezpieczne. Racibórz Dolny to coraz rzadszy w Polsce przypadek dużej i udanej inwestycji toczącej się obok politycznych podziałów. Dziś trudno byłoby w jakiejkolwiek sprawie zbudować międzypartyjny trwały konsens; wszystko jest okazją do konfliktu i polaryzacji.

Przykład: najmocniej uderzona powodzią Kotlina Kłodzka, gdzie spory i kalkulacje polityczne zablokowały inwestycje hydrologiczne (więcej w tekście „Śląskie tsunami”). Ta powódź pewnie też wywoła polityczną awanturę, choć dzisiejszej opozycji trudno będzie atakować kilkumiesięczny rząd za „wieloletnie zaniedbania”, ale na pewno się da za „zarządzanie kryzysem”. Polityka nie cofnie się przed powodzią.

Akurat w weekend, kiedy Polska oglądała pierwsze obrazy katastrofy, Jarosław Kaczyński urządził w Warszawie demonstrację pod Ministerstwem Sprawiedliwości. Bohaterem manifestacji był ks. Michał Olszewski oskarżony o udział w zawłaszczeniu dziesiątków milionów złotych z Funduszu Sprawiedliwości. Zdaniem Jarosława Kaczyńskiego ksiądz Michał jest w areszcie torturowany przez „bodnarowców”, podobnie jak poprzednio torturowani byli „więźniowie polityczni”, dziś europosłowie Mariusz Kamiński i Maciej Wąsik.