Chyba nigdy wcześniej w Polsce nie było tak głośno o Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy – które rozsławiła immunitetowa saga byłego ministra sprawiedliwości Marcina Romanowskiego. Za ojca założyciela powstałej w 1949 r. Rady Europy uchodzi Winston Churchill, który już w okresie drugiej wojny światowej postulował pogłębioną integrację europejską. Ale uniwersum Rady pozostaje w odrębności od Unii Europejskiej, co budzi pewną konfuzję, na którą pomstują uczniowie przedmiotu wiedza o społeczeństwie i studenci prawa, europeistyki bądź nauk politycznych. Podobieństwa obu systemów wynikają z racji nazw, adresu Rady w tzw. Pałacu Europy w Strasburgu, rzut kamieniem od strasburskiej siedziby Parlamentu Europejskiego, i częściowo zbieżnych z Unią celów. W skład Rady wchodzi 46 państw europejskich. To wszystkie kraje kontynentu poza Watykanem (ma status obserwatora), Kosowem (o jego członkostwie nie chce słyszeć m.in. Serbia), Białorusią (nigdy nie należała) i Rosją (wyrzuconą po napaści na Ukrainę w 2022 r.).
Zadaniem Rady jest promowanie praw człowieka i standardów demokratycznych. Ich przestrzegania pilnuje sąd systemu – Europejski Trybunał Praw Człowieka. Charakter misji Rady sprawia, że z jej organami nie po drodze było poprzedniej ekipie rządowej w Polsce. Dotyczyło to choćby tzw. Komisji Weneckiej, ciała doradczego Rady złożonego z ekspertów prawa konstytucyjnego. Koledzy Romanowskiego z partii i ministerstwa, na czele ze Zbigniewem Ziobrą, na wyprzódki dezawuowali rolę Komisji Weneckiej – ot choćby jedną z jej opinii Ziobro określił mianem „parodii”, a samą Komisję nazywał „nieformalnym gremium”.
Organem doradczym jest także Zgromadzenie Parlamentarne składające się z 306 członków oraz ich 306 zastępców (wśród nich jest Romanowski), delegowanych przez parlamenty krajowe.