Z chwilą ogłoszenia wyników wyborów europejskich media zalała kolejna fala informacji, sondaży oraz spekulacji dotyczących następcy Andrzeja Dudy. Wprawdzie będzie on urzędował jeszcze przez ponad rok, ale po wakacyjnej przerwie kampania prezydencka już całkowicie zdominuje polską politykę. Trudno się temu dziwić, skoro wbrew ustrojowym realiom to właśnie elekcja głowy państwa zawsze wzbudzała największe emocje społeczne i – co równie istotne – paradoksalnie wpływała silniej na system partyjny niż wybory parlamentarne. Tradycję tworzenia partii politycznych, na bazie poparcia uzyskanego w przegranych wyborach prezydenckich, zapoczątkował jeszcze w 1990 r. Tadeusz Mazowiecki, powołując do życia Unię Demokratyczną. Jednak wybory prezydenckie oddziaływały też na scenę partyjną w bardziej skomplikowany sposób. Jak w 2000 r., gdy wyborcza klęska Mariana Krzaklewskiego przyspieszyła kryzys AWS i utworzenie na jej gruzach zarówno PiS, jak i częściowo PO.
Wciąż nie wiadomo, czy przyszłoroczne wybory okażą się aktem założycielskim jakiegoś nowego ruchu politycznego. Na horyzoncie majaczy się wprawdzie kandydatura Doroty Gawryluk, ale na obecnym etapie może być ona równie dobrze elementem zakulisowej rozgrywki między jej wpływowym pracodawcą a obozem rządzącym. I rozpłynąć się za kilka miesięcy w politycznej mgle, w rytm osiągania jasności, co do dalszego losu rozmaitych interesów właściciela Polsatu wymagających współpracy instytucji państwowych.
Wybory europejskie, w których na kandydatów duopolu PO-PiS łącznie głosowało dobrze ponad 70 proc. wszystkich uczestników, zdają się wskazywać, że w drugiej turze przyszłorocznych wyborów prezydenckich spotkają się przedstawicie obu tych partii. Kandydatura Rafała Trzaskowskiego nie została jeszcze wprawdzie oficjalnie ogłoszona i raz po raz pojawiają się plotki o starcie Donalda Tuska i Radosława Sikorskiego.