W cieniu walki między obozem rządzącym a opozycją trwa rywalizacja między ugrupowaniami tworzącymi szeregi tej ostatniej. Jej przejawy irytują wielu przeciwników PiS, którzy chcieliby pełnego zjednoczenia opozycji, dostrzegając w tym jedyny skuteczny sposób na pokonanie partii Kaczyńskiego. Widać to było wyraźnie podczas trwającej wiosną dyskusji, w jakiej formule organizacyjnej opozycja na lewo od PiS powinna pójść do wyborów. Zwolennicy jednej wspólnej listy podkreślali nie tylko korzyści wynikające z premii, jaką daje zwycięzcy wyborów nasza ordynacja oparta na metodzie D’Hondta, ale także psychologiczne znaczenie wspólnego frontu Lewicy, Koalicji Obywatelskiej, Polski 2050 i Koalicji Polskiej dla pozyskania wahających się do końca wyborców.
W psychologii społecznej i politologii istnieje pojęcie bandwagon effect [efekt silniejszego], opisujące zjawisko naśladownictwa dominującego trendu, co w przypadku wyborów oznacza przyłączanie się niezdecydowanych do obozu, któremu sondaże prognozują zwycięstwo. Dlatego tak ważne jest dla polityków, kto jest liderem sondaży, zwłaszcza na kilka miesięcy przed datą wyborów. Jedną z przyczyn, dla których rozmowy o porozumieniu opozycyjnego kwartetu utknęły w miejscu, jest przekonanie Donalda Tuska, że KO uda się na przełomie tego i przyszłego roku wyprzedzić PiS w sondażach – co może nie ułatwi mu negocjacji na temat wspólnej listy z pozostałymi trzema formacjami, ale uczyni go oczywistym kandydatem na przyszłego premiera. W osiągnięciu tego celu pomagają liderowi PO media sprzyjające PiS, w których ataki na Tuska zajmują znacznie więcej miejsca niż uwaga poświęcana trzem pozostałym opozycyjnym formacjom razem wziętym. Jest to zgodne z polaryzacyjną logiką, jaka rządzi polską polityką od 2005 r.
Co jednak, jeśli wskutek potężnego negatywnego elektoratu, jaki obciąża osobiście Donalda Tuska, KO nie zdoła w sondażach wyprzedzić PiS?