Od blisko roku w Polsce nie ma resortu pracy. Przynajmniej formalnie, bo „pracy” nie ma w nazwie żadnego z obecnie funkcjonujących ministerstw. A była przez 34 lata. Choć w różnych konfiguracjach. W czasach transformacji, kiedy z robotą było krucho, praca miała swój odrębny resort, do którego doklejono politykę socjalną. Kiedy socjal zaczął się źle kojarzyć, Ministerstwu Pracy dołożyli Politykę Społeczną. Ale praca ciągle była numer jeden. W 2003 r. rząd Leszka Millera połączył Ministerstwo Pracy z Ministerstwem Gospodarki. W nowej konfiguracji praca musiała ustąpić gospodarce. Niby na drugim miejscu w nazwie, ale ciągle była ważna. Po przyjściu do władzy pierwszego PiS praca wróciła na podium. 31 października 2005 r. rząd Kazimierza Marcinkiewicza przywrócił Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. Po 10 latach znów trzeba było jednak zmieniać pieczątki, bo dla premier Beaty Szydło najważniejsza była rodzina. 3 grudnia 2015 r. z datą wsteczną, jak przystało na tę premier, powołano Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.
Nie minęło pięć lat i kolejna zmiana pieczątek, bo tym razem praca poszła do Gowina, czyli do Ministerstwa Rozwoju, Pracy i Technologii. Wydawałoby się, że co prawda po rozwoju, ale jednak przed technologią, więc pozycja pracy w rządzie jest mocna. Ale nic z tego. 12 sierpnia dział Praca wydzielono z resortu rozwoju i tu ślad się urywa. W KPRM każą pracy szukać w Rodzinie. W Rodzinie nie mają już nie tylko pracy w nazwie, ale formalnie rzecznika też nie mają, więc ewentualnie trzeba słać maila. – Trudno się dziwić, że obecny rząd stracił pracę w nazwie. Jeśli dalej będą tak rządzić, to szybko sami stracą pracę – mówi Władysław Kosiniak-Kamysz, lider PSL i były minister pracy i polityki społecznej w latach 2011–15.