Informację o śmierci Ludwika Dorna pierwsza podała Interia, powołując się na polityków PiS. W ostatnich latach Ludwik Dorn zajmował się publicystyką, komentował bieżące sprawy polityczne m.in. na łamach „Polityki”.
Ostatni felieton Ludwika Dorna opublikowaliśmy 22 marca. W tekście „Brzdąkanie o jedności” pisał: „Czy wojna za naszą wschodnią granicą przyczyni się w jakiś sposób do spadku intensywności politycznego konfliktu wewnętrznego oraz polsko-polskiego »restartu«? Patrząc trzeźwym okiem, wydaje się, że nic na poważniejszą i trwalszą zmianę nie wskazuje. Owszem, w sytuacji pojawienia się nagłego zagrożenia pierwszym odruchem bywa często »gromadzenie się wokół flagi«, czyli powiewającego nią rządu, ale nie jest to odruch długotrwały. Jeśli przyjrzeć się historii, to oczywiste zagrożenie zewnętrzne w końcu XVII i początkach XVIII w. nie łagodziło wojen domowych z rokoszem Lubomirskiego na czele”.
Do rubryki „Tydzień w polityce” zaprosiliśmy po śmierci publicystki Janiny Paradowskiej różnych autorów, m.in. właśnie Ludwika Dorna. Pisał felietony regularnie od 2016 r. i wykładał w nich logikę rządów PiS. „Każdy obóz władzy, a zwłaszcza taki, który politycznie się legitymizuje swoją prosocjalnością, jest najbardziej tkliwy na roszczenia w okresie wyborczym” – pisał w 2018 r.
Ludwik Dorn. Z PiS i przeciw PiS
Ludwik Dorn współzakładał PiS z braćmi Kaczyńskimi, z Jarosławem zawarł bliższą znajomość już w 1990 r., a w latach 2001–07 był wiceprezesem jego partii. Ze względu na te relacje bywał nazywany „trzecim bliźniakiem”. W rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego (2005–07) Dorn pełnił funkcję wicepremiera, ministra spraw wewnętrznych i administracji. Wielokrotnie zasiadał w sejmowych ławach – był posłem od 1997 do 2015 r.
Ludwik Dorn urodził się w Warszawie 5 czerwca 1954 r. Studiował nauki polityczne na Uniwersytecie Warszawskim. Działał w opozycji demokratycznej w latach 70. Poparł przed wyborami Lecha Wałęsę i pracował w jego kancelarii – odszedł, gdy skonfliktowali się z nim bracia Kaczyńscy i inni działacze Porozumienia Centrum.
Ludwik Dorn w 2007 r. podał się do dymisji z funkcji wicepremiera i ministra w rządzie PiS – Jarosław Kaczyński przyjął tylko rezygnację ze stanowiska ministra. Ale konflikt między nimi się pogłębiał i rok później Dorn został z partii usunięty. W 2011 r. Dorn startował w wyborach z list PiS, przez jakiś czas był posłem niezrzeszonym, przystąpił do Solidarnej Polski, ale i z nią się wkrótce rozstał. W 2015 r. poparł w wyborach wprawdzie Andrzeja Dudę, ale ubiegał się – bez powodzenia – o mandat posła z list Platformy Obywatelskiej.
Socjolog, publicysta, bajkopisarz
Ludwik Dorn krótko prowadził też blog na stronie „Polityki”. Sam przedstawiał się tak: „Reytaniak, harcerz »Czarnej Jedynki«, uczestnik opozycji demokratycznej lat 70. ubiegłego wieku, socjolog, publicysta, bajkopisarz (nagrodzona »Bajka o Śpiochu-Tłuściochu«), poeta (tomik »Zdruzgotki«), tłumacz anglojęzycznych powieści szpiegowskich (Johna Le Carre i Lena Deightona). Poza tym były. Były polityk, były poseł na Sejm przez pięć kadencji, były minister spraw wewnętrznych i wicepremier, były marszałek Sejmu, były członek partii Prawo i Sprawiedliwość (były od 2008 r.). Obecnie felietonista tygodnika »Polityka«, komentator TVN24 BiŚ i współpracownik internetowej »Nowej Konfederacji«. Dobrze mu z byłością i obecnością”.