Siadłem do pisania i w poszukiwaniu pióra się rozglądałem, bo jestem bałaganiarzem. A tu przez uchylone okno pióro wleciało. Anielskie. Poznać je łatwo – jest białe i niebieskie. Przytuliło się do mojej dłoni i zaczęło pisać, że się cieszy, bo już dawno miało zamiar wpaść. W odpowiedzi nabazgroliłem, że czuję się zaszczycony, że gość w dom... Zareagowało natychmiast: – Co tak oficjalnie? Ja tylko życzenia chciałem wszystkim złożyć, taką przed świętami czuję niebiańską potrzebę. Niebiańską? – zapytałem. – My tu potrzeb ziemskich mamy całe hałdy. – Wiem – mruknęło piórko, mocząc nos w atramencie. – A zatem, niech was omijają nieprawości i złe przypadki losu, niech podli i mali ludzie nie mają do was dostępu, byście nie czuli upokorzenia ani goryczy… Tu pióro nieco się zawahało. Przez dłuższą chwilę i ono, i moja dłoń trwały w zgodnym bezruchu. I nagle – nie wytrzymało. Wyrwało się, by wyfrunąć przez drzwi, które nagle otworzył wiatr.
Dziwnie ciężko zrobiło mi się na duszy. Aż cała poezja mnie odeszła do tego stopnia, że zapomniałem nazwisk trzech wieszczów i tego czwartego dochodzącego też. Wiem tylko, że Norweg.
Hm. Podli, bo mali ludzie. Czyżby pan Piórko chciał delikatnie zasugerować, że niebiosa myślą o usunięciu z misji hodowcy głuchych i ślepych na wszystko, czyli tych, co to im kur pieje? A może chodziło o lokatora, któremu wynajmują na 24 godziny przez pełne pięć lat budynek przy Krakowskim Przedmieściu? O naiwności! Kto mu wymówi? Przecież nie totalny, jak sam się ochrzcił. On wie jedno – musi się utrzymać, a więc musi przegrać, bo wtedy wygra. Dlatego przytnie każdą indywidualność, która wyrośnie na jego klatce schodowej. Jeszcze dwie, trzy mu zostały. Zdąży. Da radę.
No i teraz – dmijcie w trąby, w bębny walcie.