Afera Misiewicza
Szum medialny wokół Bartłomieja Misiewicza narastał od sierpnia 2016 r., kiedy otrzymał on z rąk szefa MON Antoniego Macierewicza złoty medal za zasługi dla obronności kraju. Chwilę potem wszedł do rady nadzorczej państwowej firmy Energa Ciepło Ostrołęka, ale pod presją mediów zrezygnował ze stanowiska. Funkcję rzecznika prasowego MON przestał zaś pełnić w lutym 2017 r.
Już w kwietniu 2017 r. wszedł do rady nadzorczej Polskiej Grupy Zbrojeniowej, mimo że nie ma ukończonego kursu dla członków rad nadzorczych i nie skończył studiów („kończył studia licencjackie”). Miał na tym stanowisku zarabiać 50 tys. zł miesięcznie. 12 kwietnia spółka rozwiązała z nim umowę na jego wniosek. Tego samego dnia został też zawieszony w prawach członka PiS.
W styczniu 2019 r. Centralne Biuro Antykorupcyjne zatrzymało Misiewicza. Zarzucono mu m.in. powoływanie się na wpływy i czerpanie z tego korzyści materialnych. Został aresztowany na trzy miesiące, następnie areszt przedłużono o kolejne dwa. Opuścił go w czerwcu po wpłaceniu poręczenia w wysokości 100 tys. zł. Nazwisko Misiewicza uznano za symbol „kolesiostwa i nepotyzmu” rządów PiS.
Czytaj także: Misiewicza już nie ma, ale „Misiewicze” mają się świetnie
KNF, dwórki Glapińskiego i bliscy Kamińskiego
W listopadzie 2018 r. „Gazeta Wyborcza” ujawniła stenogram rozmowy prezesa KNF Marka Chrzanowskiego z właścicielem dwóch banków Leszkiem Czarneckim.