Kampania wyborcza ma to do siebie, że często odsłania prawdziwą twarz polityków. Ujawnia sprawy, jakie zapewne woleliby ukryć przed opinią publiczną, bo stanowią rysę na ich kryształowym wizerunku. Właśnie wyszło na światło dzienne, dzięki publikacji „Faktu”, że posłanka Joanna Scheuring-Wielgus w 2016 r. oddała do schroniska swoje dwa psy. Pani poseł znana jest z zaangażowania w walkę o prawa niepełnosprawnych, stanęła na pierwszej linii walki z pedofilią w Kościele katolickim, ale też, uwaga, angażuje się w walkę o prawa zwierząt.
Czytaj także: Ruszyła pierwsza w Polsce akcja Puste Schronisko. Ma sens?
Tłumaczenie Scheuring-Wielgus wbija w ziemię
To wszystko nie trzyma się kupy. Nie można walczyć skutecznie i wiarygodnie o prawa zwierząt, nie okazując szacunku własnym przyjaciołom. Nie chce się wierzyć, że pani poseł nie wie, czym są schroniska dla zwierząt, jaką traumę przeżywają zamknięte nagle w klatce, pośród nieznanych zapachów, wiecznego ujadania z tęsknoty, obcych ludzi. Jak bardzo tęskni psie serce, nie rozumiejąc, dlaczego nagle znalazło się w piekle. Nie chce się wierzyć, że pani poseł nigdy nie była w takim miejscu. I że nie zrobiło na niej wrażenia.
W ziemię wbija ponadto tłumaczenie pani poseł. Twierdzi, że to były jej ukochane psy, a decyzja dramatyczna. Miały kiedyś ogród, a teraz musiałyby żyć w kamienicy. Takiego dyskomfortu posłanka Scheuring-Wielgus chciała oszczędzić swoim ukochanym psom i oddała je do schroniska w Toruniu. Dobrego, jak dodaje.
Pani poseł, czy Pani w ogóle rozumie, co mówi? Życie w ciasnym kojcu w zatłoczonym schronisku miałoby być lepsze niż życie z właścicielką, rodziną, nawet w najmniejszym mieszkaniu? Psy rozumieją, że coś się zmienia, potrafią się dostosować, byle tylko były w pobliżu osób, które kochają, nie były odtrącone, nagle pozbawione miłości i uwagi najbliższych. To przecież są członkowie rodziny, a nie przedmioty pozbawione uczuć.
Dalej jest jeszcze gorzej, pani Scheuring-Wielgus brnie w argumenty, które nie przystoją osobie pragnącej uchodzić za obrończynię słabszych.
Otóż pani Scheuring-Wielgus przekonuje, że zachowała się szlachetnie, bo zamiast uśpić, przywiązać ukochane psy do drzewa w lesie lub porzucić je na autostradzie, jak robią inni, ona oddała je do schroniska. Cóż za wielkoduszna postawa.
Czytaj także: Kim są opiekunowie w schroniskach dla bezdomnych zwierząt?
Argument w kampanii wyborczej?
Oczywiście, schronisko pozwoliło przynajmniej psom przeżyć, a nawet, podobno, znaleźć nowe domy, ale argumentacja jest naprawdę niegodna osoby, która w ogóle zabiera głos na temat praw zwierząt. Może sugerować, że przywiązanie psa do drzewa lub wyrzucenie z auta w ogóle pojawiło się w głowie pani poseł.
Scheuring-Wielgus twierdzi też, że od 20 lat ma alergię. To po co brać psy i w dodatku aż dwa, skoro wiadomo, że problem zdrowotny jest faktycznie poważny? Posiadanie zwierząt to przede wszystkim odpowiedzialność i wyobraźnia. Psie i zwierzęce nieszczęścia biorą się właśnie najczęściej z braku obu tych cech. Kiedy słodki maluch wyrasta na wielkiego psa, też trafia często do schroniska, bo komuś zabrakło wyobraźni. A pani Scheuring-Wielgus mówi o wszystkim z taką lekkością, jakby nie było sprawy. Mówi z pretensją do świata i do dziennikarza, który ośmielił się temat poruszyć. Mówi, że robi „aferę”.
A w końcu dodaje, że jeśli zostanie wybrana do Parlamentu Europejskiego, to gotowa jest płacić na utrzymanie psów 20 tys. zł miesięcznie. Czy to ma być argument w kampanii?
Sprawa jest – wbrew temu, co uważa pani Scheuring-Wielgus. I dobrze, że wyszła na jaw właśnie teraz. Żeby być wiarygodnym, nie wystarczą piękne słowa, nawet wypowiadane z największą emfazą.