Obchody 50. rocznicy Marca wywołały falę wspomnień, uroczystości i przemówień, także publikacji. Stały się okazją, by ukazać różne prawdy i odmienne punkty widzenia, często powodowane dzisiejszymi emocjami. Można było nawet usłyszeć, że wreszcie mogła objawić się pełna i istotna prawda o roku 1968, przez wiele lat przesłaniana pretensjami żydowskimi i pamięcią o kolejnym wypędzeniu – jakoby przez Polaków i przez Polskę. Nie brakowało wypowiedzi kuriozalnych, wręcz podłych, przypominających te najgorsze sprzed 50 laty, gdy przedstawiano Polskę jako obiekt ataku Bonn i Tel Awiwu, a przymusowych emigrantów jako uciekinierów obawiających się rozliczeń za stalinizm, za zbrodnie i zniewalanie Polski.
Ważne szczególnie zdawały się słowa, które płynęły ze strony władzy, od premiera i prezydenta, także ministrów i posłów. A dlatego, że nagromadzone wcześniej wypowiedzi i gesty, towarzyszące zmianie ustawy o IPN, zrodziły emocje, które w sposób naturalny zmuszały do wyostrzenia uwagi i większego krytycyzmu.
Prezydent nieoczekiwanie nie pływał w morzu ogólników, zwrócił się o przebaczenie za hańbę Marca, oddał cześć bohaterom wydarzeń 1968 r. Przemówienie było przerywane przez zgromadzenie opozycyjne, które domagało się od prezydenta poszanowania dla konstytucji dzisiejszej, co brzmiało swoiście, jako że wiecowi 8 marca 1968 r. towarzyszyły także żądania obrony konstytucji. Po raz kolejny objawiła się żelazna zasada, że w polityce wszystko z wszystkim się wiąże, że się nie da być szlachetnym tak po trochu i od czasu do czasu.
Ale prezydent przemawiał przynajmniej nie jak premier, który w znanym już stylu wdawał się w niejasne wywody interpretacyjne, powtarzając opatentowane figury, że to nie Polska wypędzała Żydów, nie Polacy, tylko komuniści, i to na polecenie Moskwy.